De teamplayer in Evenepoel: 'Als 6-jarige deelde hij eten uit aan voetballertjes met lege brooddoos'

Remco Evenepoel is niet alleen een wielerfenomeen en de huidige wereldkampioen, maar ook een echte leidersfiguur en teamplayer binnen zijn team Soudal Quick-Step. Evenepoel zegt waar het op staat, durft zijn mening te geven, deinst er niet voor terug om te knechten voor een ploegmakker en is zijn ploegmakkers altijd heel dankbaar wanneer die hem naar de zege leiden.

"De manier waarop hij zijn ploeg tijdens de Vuelta drie weken lang, onder immense druk, op sleeptouw genomen heeft, was uitzonderlijk voor een 22-jarige", vertelt Patrick Lefevere in een interview met Knack. "Als ik hem met iemand moet vergelijken, dan is het Paolo Bettini. Zelfde postuur, altijd een uitgesproken mening in teammeetings, maar steevast met respect verkondigd. Paolo kon, zoals Remco, zijn ploegmaats ook enorm goed motiveren."

Lefevere merkte al snel de teamplayer en leider in Evenepoel op. "Na zijn val in Lombardije mocht hij nog niet meetrainen, maar hij wilde per se mee op trainingskamp. Je zag zijn hart bloeden toen hij zijn ploegmaats zag trainen, maar hij wilde toch bij hen zijn. Meepraten en lachen aan tafel. Tonen dat hij een van hen was."

Een ander voorbeeldje is de zware crash van Fabio Jakobsen in de Ronde van Polen. "Remco won zelf ook een rit in die Ronde na een straffe solo. Aan de finish haalde hij Fabio's rugnummer boven. Vooraf had hij aan onze persverantwoordelijke gevraagd of die hem dat kon bezorgen. Een bewijs van zijn grote emotionele betrokkenheid bij zijn ploeggenoten."

Voetbal

Al sinds hij voetbalde bij de jeugd van Anderlecht, bleek Evenepoel over die leiderscapaciteiten en teamspirit te beschikken. Bij Anderlecht, PSV én zelfs de Rode Duivels, was hij altijd kapitein, hoewel hij nooit de beste speler in de ploeg was.

Vader Patrick Evenepoel: "Remco regelde graag alles. Waren zijn ploegmaats niet gefocust? Dan nam hij het woord. Hadden ze een slechte match gespeeld? Dan zei hij: ‘We gaan nog enkele rondjes extra lopen.’ Moest er na de training materiaal worden opgeborgen? Dan nam hij het voortouw. Een betwistbare beslissing van de ref? Dan ging hij met hem in discussie."

Soms was Remco zelfs een beetje te veel leider. Maar dat deed hij alleen maar om goed te doen. "Hij zat ook altijd in met de jongens die het financieel wat moeilijker hadden. Hij nam eens veel eten mee toen hij op voetbalkamp naar Anderlecht vertrok. ‘Ik heb gewoon veel honger, mama’, zei hij. Maar achteraf bleek dat Remco dat eten uitdeelde aan de voetballertjes die het met een halflege brooddoos moesten stellen. Hij was toen pas zes jaar."

"Mijn leiderscapaciteiten zullen inderdaad in mijn genen zitten, maar ik heb ook veel geleerd als kapitein in het voetbal", klinkt het bij Evenepoel zelf.

Dankbaarheid

Die teamspirit uit zich ook in dankbaarheid voor het werk dat ploegmakkers voor hem verrichten. Zoals bijvoorbeeld tijdens de Giro della Lunigiana, die hij met de Belgische juniorenploeg reed (en won). "Ik vond het heel speciaal dat mijn ploegmaats me toen zo geholpen hadden, dus verzon ik een smoesje. Een ex-klasgenoot was zogezegd bezig met een project waarbij hij onderzocht welke gsm’s jongens van zeventien, achttien jaar hadden. Dus vroeg ik aan mijn ploegmakkers welke gsm ze hadden. Ik was van plan om hen een hoesje te schenken met een foto van de groep. Op een feestje dat ik na het WK gaf, heb ik hen die hoesjes gegeven."

Na zijn onverwachte en indrukwekkende eindzege in de Vuelta deed hij hetzelfde. "Ik dankte al mijn ploegmakkers én de stafleden met persoonlijke cadeau's. Ook degenen met wie ik minder gewerkt had. Ik wilde daarin geen onderscheid maken."

Het dagelijkse contact met het omkaderend personeel vindt hij trouwens erg belangrijk. "Dat doe ik door ’s avonds eens in de bar een halfuurtje te blijven plakken en een praatje te slaan, door darts met hen te spelen of samen naar een voetbalmatch te kijken. Of door de verzorgers te vergezellen tijdens een ochtendloopje, zelfs al lopen die te traag voor mij."