Johan Bruyneel blikt terug op EPO-tijdperk: 'Waarom zou Boonen nooit doping gebruikt hebben?'

Johan Bruyneel is nog steeds persona non grata in het wielrennen. In 2014 kreeg hij van het Amerikaans Antidopingagentschap USADA een 10-jarige schorsing opgelegd, na een grootschalig onderzoek waaruit bleek dat hij het 'meest gesofisticeerde dopingprogramma in de geschiedenis van de wielersport' runde. In 2018 werd die schorsing verlengd naar levenslang.

In een interview met hln blikt Bruyneel openhartig terug op die periode. Of hij spijt heeft van het dopinggebruik binnen zijn ploeg US Postal? "Dat is heel moeilijk te zeggen", begint hij. "Het is geen zwart-wit-verhaal. Het is niet dat Lance Armstrong in 1999 doping heeft uitgevonden en dat doping in 2005 terug verdwenen was uit het peloton."

"Als renner kom je in dat systeem van doping terecht. Toen kwam je als jonge prof kwam na enkele jaren tot de vaststelling dat je niet meer mee kon. Je ontdekte dat er bepaalde dingen gaande waren. En dan moest je kiezen: blijf je verder sukkelen of stap je mee in dat systeem?"

"De eerste twintig, dertig, veertig, vijftig in het klassement van de Tour zaten aan de epo. Of misschien zat negentig procent van het peloton aan de epo."

Tom Boonen

Heel wat renners uit dat 'EPO-tijdperk' zijn later tegen de lamp gelopen. Sommigen werden betrapt. Anderen zoals Lance Armstrong en Johan Museeuw bekenden later hun dopinggebruik. Dat er wellicht een paar de dans hebben kunnen ontspringen staat als een paal boven water. Volgens Bruyneel is Tom Boonen misschien wel zo iemand.

"Welke garantie is er dat Tom Boonen niet heeft meegedaan aan doping?", vraagt Bruyneel zich af. "In de periode waarin hij de koersen won, was er een bepaald systeem aan de gang. Hij heeft drie keer de Ronde van Vlaanderen en vier keer Parijs-Roubaix gewonnen. In 2005 werd hij wereldkampioen in Madrid. Hij was de beste van zijn generatie. Als de tweede, de derde, de vijfde doping gebruikten, kan ik me niet voorstellen dat je de beste bent zonder doping."

Arrogantie

Het enige waar hij wel spijt van heeft, is de arrogantie van de ploeg. "Als ik iets aan het verleden zou kunnen veranderen, zou het de arrogantie zijn. Als een winnende ploeg waren we zo gefocust op de Tour dat we in een bubbel leefden, die we zelf hadden gecreëerd. Niet winnen behoorde niet tot de opties. Vooral onze Amerikaanse sponsors stuurden ons in die richting. Ik ben daarin mee gegaan. Alles wat ons zou afleiden moesten we aan de kant schuiven. We hadden conflicten met de media, media betekende verstrooiing."