Museeuw over fatale crash Casartelli: 'Ik nam hem vast, riep 'Fabio, Fabio', maar hij bewoog niet meer'

Op 18 juli 1995 kwam Fabio Casartelli op 24-jarige leeftijd om het leven bij een valpartij in de vijftiende etappe van de Ronde van Frankrijk. De Italiaan ging onderuit in de afdaling van Col de Portet d'Aspet. Casartelli kwam met zijn hoofd tegen een betonblok terecht en overleed enkele uren later in het ziekenhuis.

Bij die valpartij was ook Johan Museeuw betrokken. Hij zag de voormalige olympische kampioen uitgestrekt en hevig bloedend op het asfalt liggen. In de podcast 'Gravel Goeroes', blikt de 'Leeuw van Vlaanderen' openhartig terug op die fatale crash, die op hem een grote indruk heeft nagelaten.

"Het is een triest verhaal", begint Museeuw. "We reden samen naar beneden in een afdaling. Er was geen ontsnapping, we reden ook niet à bloc of te snel. Of het een gevaarlijke afdaling was? Het zijn de renners die het gevaarlijk maken. Als ze op een verantwoorde manier dalen is het niet gevaarlijk. Op een parkoers met meer risico, moet je maar minder risico nemen."

Geen beweging

"We reden achter elkaar en ik reed zelfs zonder helm" vervolgt hij. "Toen was het dragen van een helm nog niet verplicht. En plots 'bam'. We slaan weg naar de rechterkant tegen betonnen blokken. Ik zag onmiddellijk bloed uit zijn oren komen. Ik lag in het bloed van Fabio. Ik neem hem nog vast en ik zei 'Fabio, Fabio', maar hij bewoog al niet meer."

(Lees verder onder de foto)

"De wedstrijdarts nam onmiddellijk zijn pols. Na het nemen van de pols kreeg Fabio een infuus en zijn ze beginnen hartmassage toedienen. Ik lag daar nog even en ben dan uiteindelijk vertrokken. Dat ging moeizaam. De volgwagen is bij me gebleven en ik moet eerlijk zijn, ik ben wat aan die auto blijven hangen. Ik probeerde de motivatie te vinden om verder te gaan en de finish te bereiken."

Vierende Virenque

Aan de finish in Cauterets-Cambasque kreeg Museeuw vreselijke nieuws te horen. "Ik kom over de meet en Dirk Nachtergaele staat daar met een handdoek en een bidon klaar. Terwijl ik naar hem rijd zie ik links Richard Virenque op het podium met bloemen zwaaien. Ik vraag aan Dirk 'hoe gaat het met Fabio?' Dirk antwoordt 'Hij is dood.'"

"Dus ik kijk naar links en ik zie vreugde en ik zie voor mij Dirk die zegt 'hij is dood'. Op zo'n moment snap je de wereld niet meer. Een podiumhuldiging terwijl er iemand tijdens de koers is overleden, dat doe je niet. Op dat moment besefte ik: er kan veel gebeuren waar we niets kunnen aan doen."

(Lees verder onder de foto)

"Ik ga het beeld nooit vergeten dat ik hem bij me zie liggen in het bloed. Ik heb geluk gehad. Waarom ik wel en hij niet? Dat weet ik niet. En waarom neemt de organisatie niet de beslissing om geen podiumceremonie te doen uit respect voor wat er gebeurd is? De volgende dag hebben de renners zélf beslist dat ze niet gingen koersen. Het was een lange etappe in 45°C. Ik heb hard afgezien."

'Life goes on'

Maar de koers wacht helaas op niemand en de Tour werd verder gereden. "De volgende begint het Tourcircus opnieuw. De vlag gaat weer naar beneden, honderd renners willen demarreren. 'Life goes on', besef je dan. En sometimes sh*t happens. Het is zoals het is."