Column | Hoe groot was de wielrennerhaat als ze zich net zo asociaal als de meeste automobilisten zouden gedragen?

Nu ik weer wat meer buiten fiets – in de winter Zwift ik veel, na alle gelletjes en repen die ik in mijn wielerleven al verorberde, ben ik nu dus blijkbaar echt van suiker – moet ik helaas constateren dat het tussen mij en automobilisten nog niet echt heel lekker gaat.

Schade en schande wijs geworden

Eerder schreef ik voor deze website al eens een column met de titel ‘Ik ga elke week wel een keer bijna dood op de fiets’. Iets overdreven, zoals dat in columns gaar, maar zoveel scheelt het nu ook weer niet.

De eerste keer dat ik dit jaar mijn racefiets uitliet, had ik nog voor ik de stad – ik woon in Groningen – uit was onder een auto terecht kunnen komen. Het is dat ik door schade en schande wijs geworden al heel defensief rijd op de racer, maar anders had die auto die zonder blikken of blozen rechtsaf sloeg op de weg waar ik rechtdoor ging me mooi omver gekegeld.

Goddelijke Automobilist

Wat later zat ik op m’n gravelbike en reed ik door een heel wat minder druk gebied dan de stad Groningen. Toch stond er opeens een auto midden op een smal weggetje. Daar had ik an sich nog wel langs gekund, ware het niet dat de deur ervan wagenwijd openstond. De bestuurder van de auto stond er nog naast.

Ik gaf derhalve aan dat ik er toch wel graag langs zou willen. Hij keek eens naar de deur en ontwaarde daar nog een ieniemini-grasstrookje naast. Voor hem het sein om niet in actie te komen. Nu heb ik een gravelbike, maar dit was nu ook weer niet per se de bedoeling.

Geen ramp allemaal, ik heb voor hetere vuren gestaan. Maar toen hij mij nog eens geërgerd aankeek en toevoegde dat ik een idioot was. Waar haalde ik op de fiets om hem, de Goddelijke Automobilist, zo tot last te zijn!

Helaas geen incidenten

Deze voorvallen zijn helaas geen incidenten. Veel automobilisten gedragen zich als dictators. Wellicht heeft het feit dat ze zich voortbewegen in een potentieel moordwapen daarmee te maken. Ze hebben macht. Andere verkeersgebruikers zijn bang voor ze, vanwege… nou ja, dat je als fietser of voetganger kunt sterven. Dat ruiken sommige automobilisten. Ze gaan zich ernaar gedragen.

Wielrenners krijgen in de media en op kringverjaardagen altijd de volle laag. Nooit hoor je eens iemand zeggen: weet je wie hufters zijn… automobilisten!

Huftergedrag

Nu zijn wielrenners soms ook geen lieverdjes in het verkeer. Ik rijd zelf ook weleens door rood als ik de inschatting maak dat het kan – op de normale stadsfiets doe ik dat ook trouwens. En ik snap dat grote groepen wielrenners nogal eens hun stempel drukken op het verkeer, om het eufemistisch op te schrijven.

Maar geloof me, het valt allemaal in het niet bij het gedrag van veel automobilisten. Alleen vinden we dat al normaal ofzo. Of de groep is te groot; bijna iedereen is immers automobilist. Toch is het huftergedrag van automobilisten ook nog eens veel kwalijker, daarbij speelt het eerdergenoemde potentiële moordwapen dat ze besturen een rol.

Roep het dus gewoon eens op een kringverjaardag, bij de bakker in de rij voor een gesneden halfje bruin of elders: automobilisten zijn asociale hufters!