De weg naar de top van Daniel Felipe Martínez: 'Ik begon op een zware fiets van ijzer, een oud barrel uit de jaren tachtig'

Voor onze Giro d'Italia-special spraken we uitgebreid met Daniel Felipe Martinez. Een deel van dat interview met de Colombiaan lees je nu via onze site (ondertussen kun je de Tourspecial alweer bestellen, via deze link)

Martínez kwam ter wereld op 25 april 1996 in Soacha, dat gelegen is op een hoogte van 2500 meter. Het is een onafhankelijke gemeente in het departement Cundinamarca en onderdeel van het grootstedelijk gebied van hoofdstad Bogota. Een gemeente voor de arbeidersklasse waar het eind jaren tachtig behoorlijk onrustig was.

In Soacha werd presidentskandidaat Luis Carlos Galán in 1989 vermoord door de hulpjes van drugsbaas Pablo Escobar. Later dat jaar liet de drugscrimineel een vliegtuig neerstorten. Vijf minuten na opstijgen gingen er bommen af en stortte het vliegtuig neer in Soacha. In 2010 werd een ontwikkelingsproject gestart in Soacha.

"Ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen, maar Soacha is een arm gebied. Mijn vader heet Guillermo en mijn moeder Isabel en zij komen ook uit Soacha. Daarnaast heb ik een broer en zus. Mijn ouders hadden in mijn jeugd geen vaste baan. Ze verkochten snoep buiten op straat aan leerlingen die klaar waren met school. Op YouTube staat een filmpje waar ze erover praten."

Voetbal

Als kind leefde Martínez nog niet voor de fiets, want zijn hart klopte in eerste instantie sneller voor de bal. Tot zijn twaalfde droomde hij van een bestaan als profvoetballer.

"Ik ging in Bogota naar school. Op een bepaald moment organiseerde een belangrijke school een project waarin ze voetballers scoutten van kleinere scholen. Op een zaterdag had ik met een vriend van me afgesproken rond acht uur ’s ochtends. Hij zou me ophalen, maar hij kwam niet."

"Het was de laatste dag van de inschrijving voor de voetbalschool, maar ik ben nooit aangekomen. Daar is mijn loopbaan als voetballer gestrand. Ik schaamde me een beetje en vond het jammer dat het niet was gelukt, maar mijn broer hield ondertussen onwijs van de wielersport en zat op dat moment al regelmatig op een fiets. En hij had nog een hele oude bij ons thuis staan…”

Een dag na de inschrijving stelde zijn broer voor om een stuk te gaan fietsen door de bergen. Met zijn broer en een aantal van diens vrienden trok Martínez op pad en ook hijzelf raakte vanaf dat moment in de ban van de wielersport.

"Dat eerste tripje vond ik fantastisch en ik dacht: ik zou wel een leven op de fiets willen leiden. Ik begon op een loodzware fiets van ijzer. Er zaten geeneens versnellingen op. Die fiets had mijn broer gemaakt met onderdelen die over waren. Die zette hij op de mijne. Het was een oud barrel uit de jaren tachtig dat veel te veel woog voor in de bergen."

"Op drukke zondagen werd ik door veel mensen voorbijgereden. Ook door groepen amateurrenners die zeiden: ‘Daniel, je hebt talent. Als je dit kunt presteren met zo’n fiets…’ Zelf geloofde ik ze niet. Ik dacht dat ze zoiets zouden zeggen om goede sier te maken. Toen ik voor het eerst een koers won, begon ook ik te geloven dat ik prof kon worden."