Column | Leve de wandeletappe! (Spoedcursus 'hoe leer ik een wandeletappe waarderen')

De Tour-etappe van dinsdag werd voor velen een desillusie van jewelste. Als na een rondje fietsen thuiskomen, je onderweg al de hele tijd verheugend op die koude cola in de koelkast, en dan bij thuiskomst erachter komen dat je vriendin/kind/iemand anders het blikje heeft opgedronken. Een glaasje water is wat je rest. Het blikje cola staat voor de waaieretappe die ons beloofd was, het glaasje water is de wandeletappe die we kregen.

Omarm de wandeletappe

Ik ga nu niet een heel betoog schrijven waaruit zou moeten blijken dat water lekkerder is dan cola. Dat is het niet. Ik ga wel schrijven dat je een glas water kunt leren waarderen. Je krijgt er geen obesitas van bijvoorbeeld, als je het elke dag drinkt. En als je het in de regel bij water houdt, geniet je extra van de cola op de momenten dat het blikje wél in je koelkast ligt.

Voor wie z'n diploma metaforen ontcijferen nog niet binnen heeft: elke dag een waaieretappe of zo'n spektakelrit als woensdag is een beetje veel van het goede. Je hebt wandeletappes nodig om ze op waarde te schatten. En zo'n wandeletappe heeft toch ook z'n schoonheid. Je moet alleen weten hoe je ze moet omarmen. Ik geef een spoedcursus.

Meditatie-tv á la Rail Away en We Zijn Er Bijna

Allereerst moet je af van de gedachte dat wielrennen maar altijd een spektakel moet zijn. Mensen die de godganse tijd spektakel willen, gaan maar lekker de hele dag in een achtbaan zitten ofzo. Wielrennen kijken is ook juist een moment voor bezinning en rust.

Ik vergelijk het vaak met twee van mijn lievelingsprogramma's op tv: Rail Away en We Zijn Er Bijna. In het ene programma zie je een trein door een landschap rijden met een voice-over die vertelt wat er gebeurt - zo goed als niks. In het andere programma zie je een groep bejaarden op een camping staan met een voice-over die vertelt wat er gebeurt - nog minder.

Het is heerlijk. Ik kom tot rust. Een meditatief gevoel maakt zich van me meester na zo'n half uurtje treintjes of bejaarden kijken. En dat kun je dus ook bereiken als je naar een peloton kijkt dat babbelend door een landschap kabbelt - nog steeds met meer dan 40 km/u gemiddeld trouwens; noem het maar wandelen.

Dikke plus van wandeletappes ten opzichte van Rail Away en We Zijn Er Bijna: zo'n etappe duurt vier á vijf uur; dat staat gelijk aan een heel seizoen Rail Away of We Zijn Er Bijna bingewatchen.

De Cauwer, beter dan walvisgeluiden en caberetiers

Daarbij hebben de wandeletappes ook nog eens leukere voice-overs dan Rail Away en We Zijn Er Bijna. Niets ten nadele van die stemmen, maar tegen het zalvende stemgeluid van José De Cauwer kunnen ze niet op. Als De Cauwer nog geen YouTube-kanaal heeft om mensen met insomnia te laten slapen, dan moet hij het onmiddellijk beginnen. Een uur lang walvisgeluiden is er niks bij.

Als je niet heerlijk wil wegdommelen bij De Cauwer kun je ook nog proberen naar hem te luisteren. Juist in de wandeletappes is dat zeer vermakelijk. Menig cabaretier doet mij minder lachen. Ik hoorde De Cauwer al eens Oerend Hart zingen als ode aan Achterhoeker Robert Gesink en in de een-tweetjes met Renaat Schotte zit altijd wel een kwinkslag verstopt als er niets gebeurt in het peloton.

Juist op die momenten hebben ze de tijd om nog eens een mooi verhaal uit de doos te vertellen of wat af te dwalen naar zaken die met de koers niet zo veel van doen hebben. Veel beter dan dat ze de hele dag met stemverheffing het onrecht bespreken dat Wout van Aert of Remco Evenepoel nu weer wordt aangedaan in koers.

Dat is niet rustgevend voor José en Renaat, en al helemaal niet voor ons. Leve de wandeletappe!

P.S. Ik snap dat het stemgeluid van NOS-commentatoren Stef Clement Joris van den Berg misschien niet zo heel meditatief werkt...