Column | Mathieu in het veld, het is een heel andere sport

Alsof Mozes op een crossfiets was gestapt. Zo zou ik de eerste minuut en een beetje van de rentree van Mathieu van der Poel in het veld in één zinnetje willen samenvatten. Mozes spleet ooit de Rode Zee, Van der Poel deed het afgelopen zondag met een pelotonnetje veldrijders.

Mathieu Tomba

Het wonder dat verricht werd door Van der Poel in Zonhoven vind ik ver boven het splijten van een zee staan - al was het maar omdat dat van Mathieu echt is gebeurd; ik zag het met eigen ogen gebeuren. Het licht ging op groen en vanaf de derde startrij navigeerde hij als Alberto Tomba in z'n beste dagen langs het eerste plukje veldrijders. Concurrenten eigenlijk, maar voor Van der Poel inderdaad niet veel meer dan poortjes.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Met een handige manoeuvre pakte hij er nog een paar in de eerste binnenbocht. En toen kwam de kers op de taart. In de gevreesde Kuil Pacmande hij de laatst overgebleven 'concurrent' door erlangs te duiken.

We waren 1 minuut en 16 seconden onderweg en het speelkwartiertje van Van der Poel was voorbij, en de overwinning binnen. Ik weet niet hoe lang Mozes volgens de geschiedschrijving nodig had om de Rode Zee te splijten, maar het lijkt me niet dat het in 1 minuut en 16 seconden gepiept was.

Brok graniet

Voor toeschouwers en tv-kijkers was het gedaan met de spanning, maar mij maakte het niet uit (vraag me dit tijdens de elfde cross van Van der Poel nog eens, misschien denk ik er dan anders over...). Ik keek immers naar een man die zijn fiets onder totale controle had. Een sportman met benen van staal. Een brok graniet op een fiets.

Uiteraard kwamen ook 'de anderen' in beeld ondertussen. Eli Iserbyt, Michael Vanthourenhout, Toon Aerts, noem maar op. Ze ploegden. Trokken grimassen. Hijgden. Stoempten. Dachten: wéér die verdomde kuil, en wéér op gang trekken na zo'n verdomde bocht.

Terug naar Van der Poel, gebronsde benen die een dagje in het zand aan het spelen waren. Het was alsof ik naar een andere sport keek. Formule 1 versus Te Land, Ter Zee En In De Lucht.