In beeld: de gouden triomftocht van Anna van der Breggen

"28 jaar en ze heeft 'm!" Anna van der Breggen was in haar carrière al vaak dichtbij de wereldtitel, maar gisteren schoot ze na zes tweede plaatsen 'eindelijk' raak. En hoe.

Anna van der Breggen

Op het lastige Tiroolse parkoers was de Zwolse simpelweg superieur: toen Anna van der Breggen haar versnelling plaatste kon niemand mee. Amanda Spratt was de laatste die het achterwiel van de zegekoningin van Boels-Dolmans moest laten gaan.

Van der Breggen zou een majestueuze solo bekronen met die ene die ze nog niet had: de regenboogtrui. In onderstaande fotogalerij blikken we nog eens uitgebreid terug op deze historische wielermiddag in het Tiroler land. 

De Oranjevrouwen, oftewel: het dream team.
Helaas voor één van de kopvrouwen van het Nederlands achttal stond haar koers (en de komende maanden) vooral in het teken van een nare valpartij. 
Ze begonnen de wedstrijd allemaal al goed van voren.
En gedurende de koers was het oranje eigenlijk continu van voren te zien.
De kleine Coryn Rivera was één van de rensters die het de oranje armada moeilijk maakte.
Amanda Spratt bood het meeste weerwerk.
Dankzij een collectieve topprestatie van het Nederlands team kwam alles echter goed.
Niet wetende dat er een breuk zit in haar knie bereidt Annemiek van Vleuten op de lancering van Anna.
Ellen van Dijk was vooraan mee als behartiger van de Nederlandse belangen.
Achter haar ging eerst Lucinda Brand op de pedalen staan.
Vervolgens draaide Annemiek van Vleuten de duimschroeven aan.
Poef! En daar ging Anna.
Ze werd hartstochtelijk aangemoedigd, wat haar alleen maar meer vleugels gaf.
De regenboogtrui lonkte na haar verschroeiende aanval direct...
Maar ze moest eerst nog een heel eind fietsen: dik veertig kilometer telde haar solo.
Lucinda Brand zag al dat het goed was.
En goed was het ook. De voorsprong van Van der Breggen op Spratt toen deze foto werd gemaakt? Bijna vier minuten.
Het besef. Na zes keer zilver is hier eindelijk goud op het WK.
Een mens zou van minder even moeten bijkomen.
Maar al snel kon die trui in ontvangst worden genoemn.
Om het vervolgens snel te vieren met familie, vrienden en supporters...
...en, niet te vergeten: de hoogste baas van de wielrennerij, die haar ook moest en zou feliciteren. 
En gelijk heeft-ie: je krijgt immers niet elke dag de kans om een groot kampioene te ontmoeten.