Voorbeschouwing: deze vrouwen kunnen Anna en Annemiek verslaan

In het leven zijn er twee zekerheden: je wordt geboren en tot stof keer je terug. Alles wat tussen geboorte en je laatste adem gebeurt is moeilijk te voorspellen. 

In de wielrennerij houden we er graag van om dingen te voorspellen. Sommige dingen laten zich gemakkelijk voorspellen. Denkt u aan Remco Evenepoel die het WK voor junioren wint of Fernando Alonso die ondanks alle geruchten toch weer niet met een wielerteam op de proppen komt. 

Het veroveren van de titel voor Anna van der Breggen of Annemiek van Vleuten lijkt niet meer dan een formaliteit. Immers: de twee waren samen het hele jaar oppermachtig. En, we moeten eerlijk zijn, ze zijn ook de twee voornaamste kandidaten. Maar verliezen kunnen ze.

Anna en Annemiek zijn immers ook maar mensen.

Toch rijst de vraag: hoe kunnen ze verliezen? Ze zijn immers toch zo ontzettend goed? We geven u een paar mogelijke scenario's.

Herinnert u zich de Europese Kampioenschappen van Glasgow nog? Ook daar leek een Nederlandse titel zowat een garantie. Ze hoefden volgens velen alleen nog maar even de rondjes door de grootste stad van Schotland af te werken en dan zou er één iemand met de handen de lucht in kunnen.

Maar het liep toch even anders. De Italiaanse Marta Bastianelli bekroonde tien jaar na haar gewonnen wereldkampioenschap het fantastische Italiaanse ploegenspel met de Europese titel. Hoongelach viel de Nederlandse vrouwenploeg ten dele. Prutsers waren het.

Marianne Vos werd slechts tweede. Een regelrechte schande. Wat dachten ze wel, dat ze zomaar even 'onze' kans op het lopen van de polonaise naar de Filistijnen hielpen. Pek en veren!

Nog een voorbeeld.

Fausto Coppi en Gino Bartali waren 22 augustus 1948 de grote favorieten voor de mondiale titelstrijd in Valkenburg. Ze mochten liefst 26 keer de Cauberg over en daarna zou één van hen wereldkampioen worden. Toch?

Nee meneer.

De twee campionissimi waren niet naar Valkenburg om zelf te winnen. Ze wilden er vooral voor zorgen dat de ander niet zou winnen. En dus bemoeiden ze zich niet met het wedstrijdverloop, maar met elkaar. 

Meer dan honderdduizend fans waren gekomen voor een tweestrijd, maar deze bleek een stuk minder heroïsch dan gedacht. Coppi werkte niet voor Bartali en vice versa. Uiteindelijk hadden ze zo'n grote achterstand dat ze maar zijn afgestapt. Hier zou de Italiaanse federatie hen drie maanden voor schorsen. Ook de koers van veel andere renners zat erop toen de voorgift van de vluchters te groot werd.

Briek Schotte won vanuit die vroege vlucht zijn eerste van twee WK-titels. Hij versloeg Jean-Apôtre Lazaridès, die net als Bartali fietsend het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog steunde, in een rechtstreeks duel om de titel. 

Om maar te zeggen: twee topfavorieten in één team is niet altijd een garantie voor succes.

Daarnaast is het wel heel gemakkelijk om de andere rensters weg te zetten als krabbers, als onervaren schaatsers die nog een stoel nodig hebben om recht te blijven staan. Daarom is het tijd om kennis te maken met al die andere kanshebbers zodat u niet al te verbaasd hoeft te reageren als Anna of Annemiek onverhoopt niet wint.

Maar laten we eerst het parkoers eens beter leren kennen.

Parkoers

Zoals u intussen ongetwijfeld weet is het traject dat de rensters af moeten leggen een lastige. Vanuit startplaats Kufstein hobbelt het al enigszins, maar na zestig kilometer begint het echte werk. Vier serieuze beklimmingen staan er op het menu in de 156,2 kilometer lange wedstrijd. Samen zijn die beklimmingen goed voor zo'n 24000 hoogtemeters.

Te beginnen met de klim naar Gnadenwald. De helling, met vooral een zeer lastig middenstuk, komt waarschijnlijk te vroeg in de koers om echt voor verschillen te zorgen, maar veel rensters zullen hier ongetwijfeld al gaan merken dat het niet hun dag zal worden. Geen genade!

Na een loeisnelle afdaling, waarin er de mogelijkheid bestaat om terug te keren, komen de vrouwen aan op het circuit. Het voornaamste obstakel in de omloop is de klim richting Igls. Over een afstand van zeven kilometer gaat het vierhonderd meter de lucht in. En deze klim doen de rensters drie keer.

Zodra de rensters na de razendsnelle afdaling en de passage door de oude stad de Inn zijn overgestoken loopt het ook nog even vervelend omhoog. De smalle omhoog lopende strook asfalt stelt feitelijk niets voor, maar het kan in de ultieme finale nog wel een interessante plek zijn om iets te forceren. 

Toen Chantal Blaak een jaar geleden naar de wereldtitel reed waagde Katarzyna Niewiadoma op zo'n verduiveld stukje nog een poging om van de achtervolgers af te raken. De poging zou teniet worden gedaan, maar Annemiek van Vleuten moest daarvoor wel alle zeilen bijzetten. 

De topfavoriet: een historische dubbel voor Van Vleuten?

In jeugdcategorieën komt het vaker voor dat iemand twee regenboogtruien in een week weet te veroveren. Evenepoel is wat dat betreft helemaal niet zo uniek. Maar bij de elitecategorieën slaagde er slechts één iemand in om de WK-dubbel te pakken. 

Jeannie Longo. Wie anders?

In 1995 werden de wereldkampioenschappen in Colombia georganiseerd. Op de zware parkoersen reed de Française simpelweg sneller dan iedereen. Zo ging dat destijds.

Dik twintig jaar later heeft het vrouwenwielrennen een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt. Desondanks zitten we nog steeds met één die als het erop aankomt die sneller kan rijden dan iedereen. Of het nu op de flanken van de Zoncolan, op de heuvelachtige wegen in het Rijk van Nijmegen of in de Oostenrijkse Inn-vallei: Van Vleuten lijkt te kunnen winnen waar ze wilt.

Toch heeft zelfs AvV een goede dag nodig om te winnen. Want anders zit de kans er dik in dat die andere topfavoriete 'dankjewel' zegt.

De grote uitdaagster: Anna van der Breggen

'Eeuwige tweede' is een tamelijke oneerbiedige wijze om Anna van der Breggen te omschrijven. Want we doen AvdB echt tekort als we haar typeren als iemand die steeds maar tweede wordt. We herinneren u graag aan het voorjaar, waar ze schier onoverwinnelijk was vanaf de Strade Bianche tot aan Luik-Bastenaken-Luik.

De wereldtitel is haar enige grote nog te realiseren wielerdroom. In de wegrit krijgt ze een geweldige kans om naast een scheepslading zilveren medailles ook 'eindelijk' eens die regenboogtrui te pakken. Het zou de kroon zijn op een sublieme carrière.

Wie weet krijgen we in Innsbruck wel weer een beklijvend duel als in La Course. U weet het ongetwijfeld nog: op de Col de la Colombière reed Van der Breggen weg van al haar concurrentes die de Giro Rosa hadden betwist. Van Vleuten moest als laatste lossen, vlak voor de top.

Eenmaal beneden in finishplaats Le Grand-Bornand was er sprake van een status quo. Van der Breggen leek de overwinning in de tas te hebben, maar dat was buiten het magistrale eindschot van Van Vleuten gerekend. De Wageningse ging in de laatste meters dwars door de pijnmuur om de Overijsselse nog bij te kunnen benen. 31 meter voor de finish was Van Vleuten erlangs.

Reken maar dat Anna dat niet weer wil laten gebeuren. Gezien haar vele Tiroolse trainingen zal ze weten waar ze haar machtige benen ten volle zou kunnen benutten. Kortom: we houden maar beter ernstig rekening met de Zwolse van Boels-Dolmans.

Waar twee honden vechten om één been...

Zijn Anna en Annemiek de enige Nederlandse vrouwen die kunnen winnen? Nee! Lucinda Brand moet op dit parkoers ook prima uit de voeten kunnen. Ze heeft zich net als Van Vleuten geweldig ontwikkeld in het klimwerk, wat leidde tot een vierde plaats in het eindklassement van de Giro Rosa. 

Haar grootste troef is echter niet het toegenomen klautervermogen. Het zijn immers de afdalingen waarin Brand steevast excelleert. En net daarom kan het wel eens extra belangrijk zijn dat Brand beter klimt dan ooit tevoren.

Toegegeven, zodra Annemiek of Anna een alles-of-niets-versnelling plaatst op weg naar Igls zal het ook voor de Rotterdamse te snel gaan. Maar als Brand kan (en mag) anticiperen is er op een superdag veel mogelijk. Als ze bijvoorbeeld na de laatste afdaling alleen weg is wordt het zeer moeilijk haar nog terug te halen...

De KNWU-selectie wordt gecompleteerd door uittredend kampioene Chantal Blaak, Jeanne Korevaar, Amy Pieters, Ellen van Dijk en Janneke Ensing. Stuk voor stuk rensters met voldoende kwaliteiten, maar geen potentiële winnaressen. Daarvoor moeten we toch echt naar andere landen kijken. 

Polen

Katarzyna Niewiadoma (vrij vertaald: Katherina de Onbekende) is lang niet alleen maar het liefje van Taylor Phinney. De Poolse is al jaren prominent van de partij in het peloton, met name als het terrein lastig wordt. Hoewel ze zeker niet de overwinningen op bestelling binnenharkt pakt ze elk jaar haar zeges mee.

Dit voorjaar zegevierde ze in de pittige Trofeo Binda. Ziekte zorgde ervoor dat haar Ardennencampagne niet geweldig was, maar de afgelopen maanden stak ze haar neus weer veelvuldig aan het venster. Zevende in de Giro Rosa, zesde in La Course, vijfde in de Ronde van Noorwegen en... eerste in de zware Ronde van de Ardèche.

Vooral de wijze waarop ze die etappekoers op haar naam schreef - Kasia werd bergop steeds beter en ze besliste het klassement in haar voordeel door in de voorlaatste etappe weg te rijden in een afdaling - geeft de Poolse burger moed. Niewiadoma beschikt daarnaast over prima ploeggenotes: Marta Lach, Anna Plichta en met name de beresterke Malgorzata Jasinska kunnen nog wat betekenen voor de vinnige kopvrouw het in de laatste ronde alleen moet zien te rooien.

Tot slot: Niewiadoma viert tijdens de wegrit haar 24ste verjaardag. Maakt dit nog wat extra krachten in haar los? Dat zal nodig zijn, want op veel cadeautjes hoeft ze logischerwijs niet te rekenen. Maar als ze net zoals in de Trofeo Binda enkel en alleen rijdt om te winnen zullen er maar weinig rensters zijn die haar kunnen volgen.

Zuid-Afrika

Komen we uit bij één van de kleinste ploegen op het WK. In de Zuid-Afrikaanse selectie zal Elné Owen geen hoge ogen kunnen gooien, maar Ashleigh Moolman-Pasio kan dat zeker wel.

Veel aan haar landgenote zal ze niet hebben ("Ik heb haar nog nooit gezien, laat staan dat ik er al mee heb gereden"), hetgeen natuurlijk een nadeel is. Maar ze heeft de laatste jaren veelvuldig bewezen dat ze zelfredzaam is.

e was achter Anna van der Breggen dit jaar misschien wel de beste voorjaarsrenster​​​​​. Zowel in de Ronde van Vlaanderen, de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik was zij het die het langst het wiel van AvdB wist te houden. Tijdens de Giro Rosa stond ze er opnieuw, zij was het langst opgewassen tegen de ongenaakbare Van Vleuten. In La Course was zij derde. Best of the rest. De eerste Afrikaanse ooit op het podium van een grote ronde.

Nu laat ze er in diverse interviews doorschemeren dat ze klaar is voor de strijd op het WK. Kan de dame die volgend seizoen in het oranje van CCC rijdt haar beste jaar ooit bekronen met een regelrechte uitschieter?

Australië

Waar Polen en Zuid-Afrika slechts één dame met winstkansen hebben heeft Australië er twee. Te beginnen met Lucy Kennedy, die terugkijkt op een tamelijk ongelukkig debuutseizoen in het profpeloton. De 30-jarige is misschien wel de beste klimster van het hele peloton, maar veel kansen om dit talent te laten zien kreeg ze nog niet. 

Na een harde crash in de Amstel Gold Race keerde ze tijdens de Giro Rosa terug in het peloton. Daar leek ze klaar om bergop indruk te maken, maar zover kwam het nooit. In de vierde etappe, voor de bergen begonnen, brak ze haar sleutelbeen. Een nieuwe klapper in de Ronde van Noorwegen bezorgde haar een hersenschudding. Het talent is er, maar ze heeft nog niet de kans gehad om dit ook in koers te laten zien. Lukt dit tijdens de mondiale titelstrijd wel?

Nog grotere kansen moeten we echter Amanda Spratt toedichten. Want zij heeft het dit jaar wel kunnen laten zien. In de heuvels en bergen behoorde ze steevast bij de allerbesten. De ploeggenote van Annemiek van Vleuten is ook bezig aan haar beste jaar ooit.

Ze won Emakumeen Bira (een zware WorldTour-meerdaagse in het Baskenland) en de zesde etappe in de Giro Rosa, waar ze ook nog eens derde werd in de eindafrekening. Prima adelbrieven die haar tot één van de gevaarlijkste klanten op dit lastige WK maken. Geef haar geen meter!

Tot slot mag ook Shara Gillow niet worden onderschat. De 30-jarige zal het echter wel moeten hebben van een wat vroegere aanval, daar haar versnelling bergop niet meer 

Italië 

De kopvrouw van de squadra azzurra heet natuurlijk Elisa Longo Borghini. Op beklimmingen zoals de Monte Zoncolan komt ze duidelijk tekort, maar op weg naar Igls moet ze zich op een superdag wel lang staande kunnen houden. Wat moet ze doen om te kunnen winnen? Aanvallen voordat de grotere favorieten dat doen.

Ook het jonge klimtalent Erica Magnaldi mogen we niet onbenoemd laten. Aan het einde van haar eerste profjaar is de voormalige langlaufster in de Ardèche eigenaresse geworden van haar eerste UCI-zege. Een paar dagen later zou ze haar proefschrift inleveren.

Eerder dit jaar won ze al brons op de - niet al te sterk bezette - wegwedstrijd op de Mediterraanse Spelen. Wie daar met overmacht won? De aanvoerster van de blauwe armada: Longo Borghini.

Veel meer dan één ster kunnen we de pientere pocketklimster gezien de hiërarchie in de Italiaanse selectie nog niet geven, maar zeg niet dat we u niet voor haar gewaarschuwd hebben. Ze is namelijk iemand die de komende jaren op lastige parkoersen ver kan komen. 

Verenigde Staten

Ook in het Amerikaanse team zien we diverse namen die op het lastige parkoers wel iets zouden kunnen forceren. Gezien haar reputatie is Megan Guarnier een logische kopvrouw. Ze beschikt nog altijd over prima benen en de 33-jarige zou in principe nog wel een paar seizoenen leuk mee kunnen doen, maar na de wegrit in Tirol hangt ze de koersfiets aan de haak.

Misschien zou Giorgia Bronzini in haar laatste koers nog een . De sprintlegende zwaaide twee weken geleden in hartje Madrid het wedstrijdpeloton vaarwel. Dat deed de Italiaanse geinponem geheel in stijl: door te winnen. Eén ding is zeker: de anderen zullen haar er in de laatste rechte lijn liever niet bij hebben. Dan is de kans namelijk serieus aanwezig dat de regenboogtrui volgend jaar alleen in tijdritten te zien zal zijn...

En mocht Guarnier het niet waar kunnen maken, dan mogen de wielerfans aan de andere kant van de Atlantische Oceaan ook nog hopen op Katie Hall. Hall mag gezien worden als de opvolgster van Guarnier, temeer daar de 31-jarige volgend jaar voor Boels-Dolmans gaat rijden.

Een dark horse in de ploeg? Hebben we ook voor je. Ruth Winder. In de Ardèche streed ze lekker van voren mee, en ook tijdens de Giro Rosa sloeg ze al een keer toe. Tijdens de roze ronde greep ze zelfs voor een dagje de roze trui. We moeten ons geen illusies maken, wegrijden van de vrouwen die boven haar staan in de favorietenlijst, maar als het koersverloop en haar benen meezitten is zij wel in staat te verrassen.

Spanje

Movistar had El Tridente tijdens de Tour de France, de Spaanse vrouwenselectie kan eenzelfde tactiek hanteren tijdens de wegrit. Drie dames moeten in staat worden geacht de finale te halen, al herbergt de selectie geen grote kanshebster.

Allereerst is daar Ane Santesteban. Een negende plaats in de Giro Rosa en een zilveren medaille bij de Middellandse Zeespelen zijn geen prestaties waar je steil achterover van slaat, maar het geeft wel aan dat de 27-jarige Spaanse wel ambities mag koesteren.

Dat geldt misschien nog wel meer voor Eider Merino. Ze hoeft slechts een kilo of veertig (!) met zich mee naar boven te torsen, dus het lijkt niet meer dan logisch dat Merino uit de voeten kan als het bergop gaat. En dat klopt. Hiervan getuige onder anderen een vierde plaats op de Monte Zoncolan en zeer recent nog een zege op de flanken van de Mont Ventoux. Haar grote nadeel? What goes up, must come down!

Ook Margarita Victoria Garcia was op dreef op de Ventoux. De voormalige vice-wereldkampioene duatlon leek zelfs op weg om de etappekoers op haar naam te schrijven, ware het niet dat Niewiadoma dankzij een betere afdaling haar nog uit de leiderstrui wist te rijden. Als ze in Oostenrijk zowel bergop als bergop het uiterste van zichzelf vraagt mag 'Mavi' hopen op een goede uitslag.

Denemarken

Heeft u dit jaar genoten van La Course? Dan heeft u ongetwijfeld ook het interview met de nummer vier van de wedstrijd wel meegekregen. De vreugdetranen van Cecilie Uttrup Ludwig gingen de wereld over. Maar de Deense wil later vooral herinnerd worden door haar fietsprestaties.

Naast de vierde plaats in La Course na een vroege aanval (een tactiek waarmee ze in Oostenrijk ook ver kan komen) was er een heel fraaie zesde plek in de Giro Rosa. Samen met de Deense tijdrittitel een drietal puike resultaten na een matig voorjaar, waar een verstandskies infectie debet aan bleek te hebben.

Na een welverdiende rustperiode bouwde ze op richting het WK, waar ze eerder dit jaar al kritisch op was. Ze had graag net als de mannen de veelbesproken Höttinger Höll beklommen vanwege het signaal dat de beklimming af zou geven. Dat vrouwen zo'n steile helling wél aan zouden kunnen, dat ook vrouwen die 

Helaas, haar gebeden werden niet verhoord. De vrouwen zitten 'opgescheept' met een route zonder de krankzinnig steile Höttinger Höll. En twee weken geleden kon er tot overmaat van ramp vanwege een blindedarmontsteking bijna een streep door het WK van de expressieve Deense.

Hoewel de operatie volgens eigen zeggen goed is verlopen kreeg de voorbereiding van Uttrup Ludwig natuurlijk wel een knauw. Het was misschien een verklaring voor de wat mindere tijdrit. Als Uttrup Ludwig weer als vanouds kan afzien moet ze alsnog ver kunnen komen. Of kan mountainbikelegende Annika Langvad voor een grote verrassing zorgen?

Canada

Kwam Leah Kirchmann ook maar bij iemand op als medaillekandidaat in de individuele tijdrit? Het zullen niet al te veel mensen zijn geweest die rekening hebben gehouden met een scenario waarin zij een medaille kon pakken. Toch was het afgelopen dinsdag bijna prijs.

Toegegeven, Annemiek en Anna reden veel te snel voor de Canadese 28-jarige, maar Sunweb-ploeggenote Ellen van Dijk was ze bijna te snel af geweest. Vierde werd ze. Een meer dan prima prestatie. Wie weet maakt dat onvermoede krachten los, waardoor ze ook in de wegrit lang kan meedoen.

Toch lijkt Sara Poidevin de grootste kanshebber in het Canadese kamp. De 22-jarige Rally-renster moet bergop tot de beteren worden geacht, ook al laat ze dat niet vaak op Europees grondgebied zien. Een derde plek op de flanken van de Ventoux kan echter zomaar een opmaat zijn naar een leuke ereplaats in Innsbruck.

Cuba

Arlenis Sierra Cañadilla. Niet alleen een schitterende naam, maar ook een wielrenster van formaat. De beste wielrenster van Latijns-Amerika moet bergop in staat zijn om lang mee te kunnen, waarna ze het in een sprint eventueel af zou kunnen maken. 

Groot-Brittannië

Veel kwaliteit, weinig echte rensters voor dit parkoers, zeker aangezien Lizzie Deignan niet van de partij kon zijn vanwege haar zwangerschap. De grootste hoop op Brits succes? Dani Rowe. Ze is zeker geen topklimmer, maar als ze met de juiste ontsnappingen mee weet te sluipen kan ze in de finale wellicht overleven. En dan is er heel veel mogelijk.

Zwitserland

Daalkwaliteiten? Check. Klimcapaciteiten? Meer dan in orde. Het vermogen om tot het gaatje te gaan? Zeker. In principe heeft Jolanda Neff alles in huis om het hier goed te doen. De nog altijd pas 25-jarige Neff doet het in wegwedstrijden namelijk beter dan iedereen: ze won ze dit jaar allemaal. Twee om precies te zijn: het nationaal wegkampioenschap en de WK-voorbereider aan het Gardameer.

Maar natuurlijk is Neff vooral bekend van haar prestaties op de terreinfiets. Daarop won ze afgelopen jaar zowat alles wat los en vast zat. Enkel bij het WK ging het drie weken geleden mis. Uitgerekend voor eigen volk kon de Zwitserse krullenbol het in Lenzerheide niet bolwerken. Wie weet lukt het goed tweehonderd kilometer verderop bij de herkansing wel?

Laura Stigger liet Neff eerder deze week zien hoe het moet. Haar tweede wegrit ooit werd afgelopen donderdag een eclatant succes. De tweevoudig juniorenwereldkampioene op de mountainbike reed in haar achtertuin. Ze kwam, ze zag, ze reed hard, ze overwon. Kan Neff het voorbeeld van de jonge Oostenrijkse volgen? 

De tijd zal het leren.

Favorieten wegrit elite vrouwen volgens Wieler Revue

*****

Annemiek van Vleuten, Anna van der Breggen

****

Amanda Spratt, Ashleigh Moolman-Pasio, Katarzyna Niewiadoma

***

Lucinda Brand, Elisa Longo Borghini, Megan Guarnier, Cecilie Uttrup Ludwig

**

Katie Hall, Margarita Victoria Garcia, Ane Santesteban, Arlenis Sierra Cañadilla, Jolanda Neff

*

Erica Magnaldi, Shara Gillow, Sara Poidevin, Leah Kirchmann, Eider Merino, Dani Rowe, Lucy Kennedy