Column | Het Tourtukje, een zwaar onderschatte Tourbezigheid (met het Tourtukjescijfer voor vandaag..)

Eigenlijk is het een beetje cru, zeker in deze Tour, die al bol stond van spektakel. Maar een van de mooiste aspecten aan de Tour de France vind ik slapen tijdens de Tour de France. Op de bank. En natuurlijk niet tijdens de finale van een etappe, maar lekker in het begin, het liefst als er een groepje met drie kansloze Fransen zeven minuten voor het peloton uitrijdt.

Kuurtje van dokter Fuentes

Het prettig ratelende geluid van de helikopterwieken. Het zalvende stemgeluid van Renaat en José - het veel zachtere Vlaams is een veel betere taal om in slaap bij te vallen dan het wat hysterisch aandoende Nederlands. Beelden van bossen. Af en toe een roofvogel of een geit in beeld. Wielrenners die door het landschap glijden. En dan heerlijk wegdommelen op de bank om een half uurtje later als een herboren mens - alsof je een kuurtje bij dokter Fuentes hebt ondergaan - weer wakker worden.

Thijs Zonneveld kan helemaal wild worden van wind en de daarbij behorende kans op waaiers, maar doe mij maar niets. Geen gedoe in die eerste uren. Gewoon even lekker tukken terwijl 180 man door Frankrijk jakkeren op hun dunne bandjes. Vandaag staan de seinen niet helemaal op groen voor een Tourtukje, maar ik ga het denk ik toch proberen.

Het is immers vrijdag, en dat is natuurlijk de perfecte dag voor een Tourtukje. Uitgerust het weekend in. Het is alleen de vraag of het lukt, want er spreken dus ook enkele zaken in het nadeel van een lekker wielerslaapje vandaag.

Verdomde wielrenners!

Allereerst zijn er die verdomde wielrenners van tegenwoordig. Even rustig aan doen is er haast niet meer bij. Het lijken deze Tour de France wel koeien die na een lange winter op stal weer de wei in mogen. Ze lijken totaal geen rekening te houden met mijn slaapwensen.

Daarbij ben ik zelf ook nog een beetje in de hoera-Tour-mood. De adrenaline na die achtbaanrit van gisteren spuit nog door m'n lijf. Voor Tourtukjes is week drie van de Tour veel geschikter. De hersenen zijn dan gewend aan iedere dag een paar uur per dag wielrenners op tv en denken op een gegeven moment ook: joh, het is wel goed zo, zzzzzzzzz. Nu zitten ze nog in de Jochem Myjer-stand. Niet ideaal voor een tukje.

Staat tegenover dat het profiel van de rit van vandaag zich an sich wel prima leent voor een vroeg Tourtukje. Één berg aan het einde, maar daarvoor is er niet zo gek veel aan de hand. Tot de voet van de Grand Colombier zijn er alle kansen op een lekker saaie, voortkabbelende rit.

Al met al een Tourtukjescijfer van 7,3. Welterusten. Hoop ik.