Column | Sorry Richie, duizendmaal sorry (en alle Tourpooldeelnemers die mijn advies opvolgden)

Aan de vooravond van de Tour de France, op 25 augustus, schreef ik voor deze website een artikel met de welluidende kop 'Trap er niet in! 5 Renners die je absoluut niet in je Tourpoolteam moet opnemen'. Jij stond op nummer 1, Richie. En de tekst die ik onder je naam schreef, loog er ook niet om:

"Je hebt die Duitse duivel die met z'n drietand in de arm op elke berg staat te schreeuwen, maar je hebt ook de Tourpoolduivel Richie Porte (hij is ook nog eens afkomstig van Tasmanië, dus eigenlijk een Tasmaanse duivel..). Hij gaat toch iedere Tour weer op je schouder zitten en fluistert zachtjes in je oor: "Neem mij... neem mij... dit jaar ga ik echt niet vallen. Nee, ook geen slechte dag hebben... ik ben er helemaal klaar voor.."

En dan neem je dus Richie Porte en dan ligt hij er in etappe drie bij, of zie je 'm in etappe vijf opeens heftig zwoegend achter het peloton aanzwalken op een klim van tweede categorie. Je bent geflikt door Richie Porte. Neem hem niet! Weersta de verleiding. Het wordt nooit wat!"

Je zou het karaktermoord kunnen noemen - ter verdediging: er zat enige frustratie in omdat ik jou jarenlang zelf in m'n Tourpoolteam opnam en dit steeds weer op een teleurstelling uitliep. Deze karaktermoord bleef niet onopgemerkt, zo refereerde Sebastiaan Timmerman, de man op de motor voor de NOS, eraan in één van de eerste etappes. En het valt ook niet uit te sluiten dat je ploeggenoot Bauke Mollema of ploegleider Steven de Jongh het voor je hebben vertaald en je het dus zelf onder ogen hebt gekregen.

In die zin zou je kunnen zeggen dat ik je met mijn toch wel hatelijke woorden op scherp heb gezet. Want afgezien van even in de verkeerde waaier belanden, rijd je een vlekkeloze Tour - en ben je stiekem goed voor heel wat puntjes bij Tourpooldeelnemers die wel in je bleven vertrouwen.

Getergd door mijn hatelijke woorden haalde je het beste in jezelf naar boven én bleef je overeind. Je lag er niet bij toen Moeder Natuur van de bergen rond Nice een aflevering van Blij Dat Ik Glij had gemaakt. Je stuurde als een volleerde Mario of Luigi door de sprintaankomsten die met al z'n rotondes en andere obstakels meer weg hadden van Rainbow Road dan van een wielerparcours. Toen er een renner met een Trek-pakje in de berm lag, was dat Bauke Mollema. Een slechte dag? Nee hoor, zo stabiel als het zetelaantal van de SGP.

Maar goed, waarschijnlijk heb je het helemaal niet gelezen. Je hebt wel wat beters te doen - fietsen bijvoorbeeld. Wat ik hierboven doe, is daarom niets meer dan een sneue poging om mijn karaktermoord op jou nog een beetje goed te praten, terwijl er maar één ding is dat ik eigenlijk zou moeten doen: diep door het stof gaan. Excuses aanbieden.

Nou bij dezen dan: Sorry Richie* - en ook excuses voor iedereen die op mijn advies afging en jou niet opstelde in zijn of haar Tourteam.

* Ik trek deze excuses trouwens weer in als je zondag in Parijs even niet oplet, rechtdoor rijdt en zo met je Trek tegen de Arce de Triomphe opknalt en...

Nee, doe dit nou niet; weer zo onnodig... Andermaal sorry Richie. Sorry, sorry, sorry. Volgend jaar ben je de eerste naam die ik aanvink als ik een Tourteam moeten maken.