5 Herkenbare momenten voor koukleumen op de fiets

1) Het niet op te lossen handschoenenvraagstuk

Tegen kou valt op zich te kleden. Zes laagjes, een boerka-achtig uiterlijk, overschoenen en dikke sokken aan en het gaat wel. Helaas gaat die vlieger niet op voor mijn handen. Ik heb denk ik alle handschoenen die er te koop zijn al geprobeerd, en over elkaar heen aangetrokken, maar op den duur krijg ik toch altijd koude handen - en ja, ik heb echt al handschoenen over elkaar heen aangetrokken.

Het gevolg is dat ik aan het einde van echt koude ritjes (of van ritjes waarbij ik bijvoorbeeld door harde wind de boel een beetje onderschat heb) het gevoel in m'n vingers volledig kwijt ben en ik als Ilnoer Zakarin door de bochten ga omdat ik m'n remmen niet meer fatsoenlijk kan bedienen.

Maar het grootste schrikbeeld is lek rijden in zo'n situatie. Ik heb al wel 's zonder gevoel in m'n handen zo'n buitenband er weer om proberen te krijgen - zulke situaties jagen je erg snel naar punt 5 van dit artikel. Toen ik mezelf had warmgevloekt ging het wel weer..

2) Jij als mummie, medefietsers doen alsof ze op Tenerife rondrijden

Al in de herfst keek ik in verwondering naar medefietsers die me tegemoet kwamen. Terwijl ik toch alweer mijn koude handen een beetje probeerde op te warmen door ze over m'n benen te wrijven, kwam ik mensen tegen die vrolijk zonder handschoenen rond tuften.

Het is een wereld die zo ver van me af staat. M'n vingers vallen er alleen al af bij de gedachte - in de kou van de afgelopen dagen waag ik me niet buiten op de racefiets.

En niet alleen bij echte kou valt me op dat vrijwel iedereen om me heen altijd minder wielerkleding aanheeft dan ik. Als ik twijfel over beenstukken - en ze dan toch maar aantrek - kom ik kortgemouwde wielrenners tegen. Over wat voor interne vulkaan beschikken al die mensen?

3) Bij hitte gaat het met jou als koukleum prima en verbaas je je over anderen

In de zomer kan het lekker warm zijn, helemaal als je in het buitenland bergop fietst. Lekker warm? Ja, lekker warm. Ik heb het op de fiets namelijk niet snel te warm. Lekker rijwindje en met 30 graden gaat het prima. Bergop heb je minder rijwind, maar wordt het door de hoogte vaak wat minder heet. Tuurlijk, ik zweet. Maar er moet toch wel een hittegolf deluxe op m'n helm branden wil ik klagen over hitte.

Andere mensen doen dat veel sneller. Als ik het bovenop een berg frisjes krijg en er toch maar even een jasje bij aantrek, staat iemand anders met een kop als een tomaat te klagen over die helse bakoventemperaturen - misschien wat overdreven. Tuurlijk, tijdens een klim, in volle inspanning heb ik het ook wel warm, maar boven en vooral tijdens de afdaling kom je weer lekker op temperatuur - als het in die afdaling weer niet te koud wordt zelfs..

4) Maar hard gaan rijden om weer warm te worden

Als ik in ben vertrokken met in het hoofd een rustig D1-ritje kan het in de winter/herfst bij mij voorkomen dat ik terugkom met een gemiddelde waar Filippo Ganna bang van wordt - misschien weer wat overdreven. Als dat het geval is, kreeg ik het onderweg koud en bedacht ik me dat harder gaan fietsen, de hartslag de hoogte in jagen dus, het beste middel is om het weer warm te krijgen - behalve m'n handen dan, want dat is dus bijkans onmogelijk.

5) Zwift...

Het zal je waarschijnlijk niet verbazen dat ik, na meerdere keren als sneeuwpop te zijn teruggekeerd van een ritje, m'n heil heb gezocht in de virtuele wielerwereld, waar het lekker warm en behaaglijk is, ook in de winter. Op m'n beeldscherm sneeuwt het weleens in Watopia, maar ik zit toch echt lekker warm binnen - en niet té warm binnen, waar ik andere mensen nog weleens over hoor klagen wanneer ze Zwiften.