Column | Ik kon maar aan één ding denken: wat gaat Mathieu met die eend doen?

Toen Mathieu van der Poel zondagmiddag uitgeploeterd was en ons een prachtig veldrijweekend had bezorgd - oké, zondag ook te danken aan een berg modder en ene T. Pidcock uit Leeds - zocht ik de badkamer op, liet het bad volstromen en ging erin zitten om de cross en de rentree van Mathieu nog eens goed te overdenken.

Tijdens mijn baddersessie concludeerde ik tevreden hoe schitterend het is dat Van der Poel, en ook Van Aert, het veld trouw blijven; je moet er toch niet aan denken dat je het de hele winter moet doen met alleen maar crossers die hun na-de-cross-frietje onderdompelen in een dikke klodder Pauwels Sauzen. Of nog veel erger: een hele winter met alleen maar schaatsers op die eeuwige ovaal van ze.

Van der Poel in z'n wereldkampioenentrui, die ieder rondje iets smeriger wordt. De rug gekromd, trekkend aan het stuur, briesend door de neus. Fiets op de schouder, zwoegend door het zand, ploegend door de modder. Balancerend de afzink in, met een laatste pedaalslag tóch bovenkomen op dat ene bergje. Het is allemaal even fraai om te zien. Lang leve de cross! (Met name die in Gavere overigens, wat een heerlijk parkoers.)

Het speelde zich, terwijl ik lag te weken, allemaal nog een keer af in m'n hoofd. Daarna dook er opeens een groot, geel gevaarte op in m'n hoofd. Een eend.

Niet m'n eigen lieve badeendje - ik heb 'm Eli genoemd. Maar dat gigantische ding dat Mathieu van der Poel zaterdag in z'n handen kreeg gedrukt na z'n zege in Antwerpen, een cross in het kader van de X2O Badkamer Trofee, en tsja, dan is er dus een levensgrote badeend als trofee. Ook dat is zo fijn aan het crosswereldje; het is een heerlijk absurdistische biotoop waarin bijna alles kan - kijk voor de grap maar eens wat voor malle opblaasreclameuitingen er allemaal langs zo'n parkoers staan.

Maar goed, die eend dus. Ik was erdoor gefascineerd. Mag je 'm ook echt mee naar huis nemen? En zo ja, neemt Van der Poel 'm ook mee naar huis? Laat hij thuis z'n ongetwijfeld riante badkuip ook vollopen en gaat hij er inzitten met het gevaarte? Allemaal vragen...

Zo op het eerste oog zou je die laatste vraag met 'nee' beantwoorden, want het lijkt nog niet echt liefde op het eerste gezicht tussen Van der Poel en de eend als je naar onderstaande foto kijkt. De eend wil wel (wie wil er niet met Van der Poel?). Maar Mathieu gunt de eend geen blik waardig. Hij staat er meer een beetje bij van: wat doe ik hier in vredesnaam met een enorme badeend in m'n handen?

Nou Mathieu, dat is heel simpel: crossen! En dit hoort er allemaal bij. Welkom terug!