Joop Zoetemelk na ongeluk: 'Ik wil weer vrolijk zijn, maar dat is moeilijk'

Drie maanden geleden stapte Joop Zoetemelk op de fiets voor een ritje zoals hij dat veel vaker maakt vanaf z'n Franse boerderij. Op een kruispunt sloeg het noodlot toe: hij werd aangereden en belandde via een helikopter in een Parijs' ziekenhuis met een dubbele breuk in z'n linkerarm, een flinke wond aan z'n scheenbeen, wat schaafwonden en een gekneusde pink.

"Ik had meteen door dat het mis was", zegt Zoetemelk in een emotioneel interview met de NOS. "Anders was ik wel weer opgestapt en werggefietst. Nu hebben ze m'n vrouw Dany gebeld en alle hulpdiensten. Die waren er binnen de kortste keren. Ik heb die auto gewoon niet gezien toen ik overstak", verklaart Joop over het ongeluk zelf.

Na acht dagen in het ziekenhuis mocht hij naar huis, maar daarmee was de ellende nog zeker niet achter de rug. "De zenuwen in m'n arm zijn beschadigd. Dat gaat helemaal door richting m'n handen, waardoor ik daar nog maar weinig mee kan doen. Ik kan bijvoorbeeld geen balpen vasthouden."

Z'n vrouw Dany helpt 'm zoveel als mogelijk met alles. "Ze heeft er een dagtaak aan. Maar ze is vroeger verpleegsters geweest, dus ze verzorgt me goed. Aan fietsen denk ik voorlopig nog niet. Maar ik ben wel weer wat actiever. Ik doe aan nordic walken op het erf hier en we hebben een roeiapparaat aangeschaft. Ik gebruik soms ook de hometrainer van Dany. Die gebruikte ik eigenlijk nooit; ik was eigenlijk altijd buiten bezig."

Dat dat nu minder kan, maakt het een lastige periode voor Joop. "Ik ben gewend om altijd enthousiast te zijn, na een wedstrijd of als supporters iets van me vragen. Om nu zo over dit ongeval en de nasleep te praten is erg lastig. Ik wil niet triest overkomen. Ik wil gewoon vrolijk zijn; dat is moeilijk op het moment. Maar het gaat goed komen met m'n armen hebben de dokters gezegd. Ik moet geduld hebben."

De vele steunbeteugingen uit Nederland deden Zoetemelk goed. "Ik krijg nog steeds telefoontjes en post uit Nederland. Dat ontroert me. Er ligt inmiddels wel een hele stapel post op me te wachten om te beantwoorden; ik kan immers nog geen pen vasthouden.."