Column | Internationale vrouwendag: een ode aan de fietsende vlecht

Bij een eigen ritje valt het echt op: tussen de pedalerende bierbuiken door kom je steeds meer vrouwen op de racefiets tegen. Bij de profs zijn de mannen een poos geleden zo nerveus geworden door de toen vaak veel aantrekkelijkere vrouwenkoersen (gelukkig steeds vaker en langer op tv) dat ze er ook maar even een schepje bovenop hebben gedaan en ons de meest heerlijke koersen laten zien.

Diep respect voor de vlecht

Het symbool voor die ontwikkeling is voor mij De Vlecht. Met hoofdletters geschreven omdat het niet zomaar een vlechtje is. Zonder De Vlecht lijk je als vrouw niet op een racefiets te kunnen stappen. Waar te veel alcohol er bij een auto met alcoholslot voor zorgt dat-ie niet meer start, blokkeren de pedalen als De Vlecht ontbreekt bij een wielrennende vrouw.

De Vlecht, we moeten er als man diep respect voor hebben. Wij zetten het helmpie op onze knar en trekken eropuit, maar de vrouw vlecht. Dat vergt toewijding. Tachtig procent van de mannen zou lekker op de bank blijven liggen als er voor een ritje gevlecht moest worden. Bidons vullen gaat nog net, maar daar houdt het wel op. Wat een gedoe joh!

Tekst gaat verder onder de foto 

Haarpuzzel

Gelukkig laat de toestand van mijn schedel - een nog kaler aandoende omgeving dan de top van de Mont Ventoux - het niet toe, maar alleen al het idee dat ik voor ieder fietstochtje een haarpuzzel zou moeten leggen, maakt me al meer moe dan de beklimming van die Ventoux.

In het mannelijke profwielrennen zouden er waarschijnlijk naast masseurs vlechtenleggers actief zijn bij de World Tour-teams als het de gewoonte was dat mannen hun haar lang zouden dragen. Onder het mom van marginal gains zou er in windtunnels gewerkt worden aan de perfecte koersvlecht.

De vrouwen doen het gewoon zelf even, voor de spiegel van de teambus - als die er al is. De Vlecht toont maar weer eens aan dat de vrouw het sterkere geslacht is. Wij mannen zouden het niet op kunnen brengen, dat weet ik zeker.

Beeld: Cor Vos