Column | Mijn benen heten sinds vorig jaar Wout en Mathieu

Sommige mensen geven hun auto een naam. Maar ik heb geen auto. Sommige mensen - nee wacht, dit doen alle ouders - geven hun kind een naam. Maar ik heb geen kind. Een hond dan, die ik een naam kan geven? Nee, ook geen hond.

Ik heb wel benen. Twee om precies te zien en ik laat ze vaak uit. Dan draaien ze onder me als een tierelier twee pedalen rond. Vaak hebben ze het wel naar hun zin; soms hebben ze een beetje pijn. Heel soms staan ze in de fik en weigeren ze dienst.

Mijn benen en ik kunnen het dus over het algemeen goed met elkaar vinden. Maar er ontbrak iets. Het was zo onpersoonlijk. Been 1 en been 2. Of linkerbeen en rechterbeen, zo je wil. Onpersoonlijk blijft het.

Tot ik enige tijd geleden een tweetje las en daar abrupt een einde aan kwam. Ik las dat de Franse wielrenner Pierre Latour zijn benen een naam heeft gegeven. De linker Brigitte, de rechter Bernadette. Hij schijnt in de koers tegen ze te praten. Of beter gezegd: te schreeuwen.

Dat laatste gaat mij geloof ik wat ver, maar een naam voor m'n benen zag ik wel zitten. Welke namen dat zouden moeten worden was een van de meest eenvoudige vraagstukken waar ik al voor heb gestaan in mijn leven. Geen namenapps, vernoemingen naar familie of ander ingewikkeld gedoe.

Twee benen noem je Wout en Mathieu, zo simpel is het.

De ambtenaar van de burgerlijke stand keek me eerst een beetje gek aan toen ik me meldde met het verzoek om mijn linkerbeen als Wout en mijn rechterbeen als Mathieu in te schrijven. Maar toen ik het had uitgelegd begreep-ie het helemaal. Daarna heb ik er naar goed scheepsgebruik twee champagneflessen tegenaan gegooid om ze te dopen.

Dat werd een beetje een bloederig gebeuren, maar je moet er wat voor over hebben. Toen de wonden op Wout en Mathieu hersteld waren, gingen ze als een raket. Wout net een stukje voor Mathieu en een seconde later Mathieu weer net een stukje voor Wout. Trap voor trap maken ze elkaar steeds sterker. Net als de echte Wout en Mathieu.

Beeld: Cor Vos