Lammertink: 'Ik kan niet accepteren dat mijn carriere voorbij is'

Zes maanden na zijn huiveringwekkende ongeluk is Maurits Lammertink elke dag keihard bezig met zijn herstel. Maar of hij ooit weer terugkeert in het profpeloton is maar zeer de vraag. De weg is lang en zwaar, maar toch houdt Lammertink hoop.

Maurits Lammertink

De aanrijding met de scooter heeft voor bijzonder veel schade gezorgd bij de 31-jarige Twentenaar. Op 22 juni haalt hij ijsjes voor zijn vrouw en twee kinderen als hij wordt aangereden en door de lucht heen vliegt. Een schedelbasisfractuur en enkele hersenbloedingen zijn het resultaat. De neurochirurg redt die dag zijn leven.

Een half jaar later is Lammertink dag en nacht bezig met zijn herstel. De Twentse krant Tubantia ging bij hem op bezoek en spreekt zowel Lammertink als zijn vrouw Marion. Vooral de onzekerheid over de toekomst houdt het gezin bezig. "We houden de ploegleiding op de hoogte van alle ontwikkelingen, maar over een contractverlenging hebben we het tot op heden niet gehad."


Want echt trainen lukt Lammertink nog altijd niet. "Ik vind het heerlijk om een uurtje of twee te fietsen, maar je kunt dat geen wielrennen noemen.” En daarbij komt dat hij ook al een paar keer onderuit ging. „Stomme domme valpartijen, omdat ik gewoon niet meer geconcentreerd was. Tegen het einde van de rit maakte ik simpele fouten als gevolg van de mentale vermoeidheid. Daarbij kwam ik op m’n schouder terecht, maar gelukkig was het zonder erg."

Marion: "Laat de ploeg hem een contract met een clausule aanbieden, maar geef hem in ieder geval die kans om daaraan te werken. Het was een harde klap voor Maurits toen ze hem hier in het Roessingh (revalidatiecentrum, red.) moesten afremmen en tegen hem zeiden: ‘Je bent nu aan het revalideren, je bent geen wielrenner meer’. Maar Maurits ís wielrenner! Wielrennen is zijn leven. Dat kwam wel aan, ik zag hem met z’n gedachten in de knoei komen. Dat vind ik moeilijk om te zien."

Lammertink: "Ik wil terugkeren op professioneel niveau. Ik kan het pas accepteren als ik weet waar mijn plafond is. Daarvoor ben ik nu hier, om de mentale belastbaarheid uit te bouwen. Om te kunnen functioneren in de normale maatschappij, en in het wielerpeloton. De vraag is of ik dat ooit weer aan zal kunnen. Ik weet het niet. Ik blijf trainen, blijf hard werken. Meer kan ik niet doen. De tijd zal uitwijzen wat er mogelijk is."

Nieuws
  • cor vos