Al op de Taaienberg schudde Van Aert een eerste keer aan de boom. Samen met ploeggenoten Tiesj Benoot en Christophe Laporte zat hij telkens prominent van voren. Het peloton werd uit elkaar gescheurd, maar de definitieve schifting werd nog niet gemaakt. Die volgde pas op de Paterberg, waar Van Aert en Laporte vol aangingen en de andere favorieten overtuigend achterlieten.
In het begin probeerde de achtervolgende groep het gat nog wel te dichten, maar uiteindelijk lukte dat bij lange na niet. Het Team Jumbo-Visma-duo vernederde daarmee de tegenstand en de laatste dertig kilometer waren dan ook weinig spannend meer.
Van Aert na afloop over het huzarenstukje: "Het was eerst vechten voor een comfortabele voorsprong. Ik wist dat als we na de Karnemelkbeekstraat met zijn tweeën vooraan zouden zitten, dat ze dan daarachter zouden beginnen te twijfelen en de samenwerking kon stokken. Ik hoorde dat Tiesj bij de achtervolgers zat, vanaf dan was het een klein beetje genieten, maar toch ook hard trappen."
Van Aert en Laporte reden gezamenlijk naar Harelbeke, waar niet gesprint werd. In Parijs-Nice had Van Aert een overwinning aan de Fransman gegund. Nu was het de beurt aan Van Aert. "Er was eigenlijk geen discussie over wie zou winnen. Christophe krijgt nog wel kansen, want zo willen wij ook koersen."
De belangrijkste les van de dag? "Dat de E3 een van de lastigste voorjaarskoersen is", lachte Van Aert. "Het duurde lang voor er een vlucht tot stand kwam, de namen daarin spraken voor zich met heel snelle jongens. We moesten dan ook snel beginnen rijden in het peloton om die niet te veel voorsprong te geven. De E3 is altijd een finale van honderd kilometer, dat eist zijn tol. Dat is soms even lastig als een monument van 250 kilometer."
- Cor Vos