6 Best wel rare dingen die wij wielrenners normaal gedrag vinden

Als je in een wielrenbubbel zit, vind je het waarschijnlijk allemaal heel normaal, maar buiten onze heerlijke wielerbiotoop worden onderstaande zaken waarschijnlijk toch niet helemaal als normaal menselijk gedrag gezien. We gaan even in de helikopterview en beschouwen ons eigen gedrag...

1) Laten we maar met het gekke pakkie beginnen

Dat barst namelijk van de rare zaken. Allereerst drapeer je je blote jodocus (m/v-geslachtsdeel) in een soort spons die in je strakke broekie zit - de zeem, een hartstikke gek ding natuurlijk voor de buitenstaander.

Strak, het woord viel al. Wielerkleding is heel strak - en dat hoort ook zo. Maar dat vinden buitenstaanders er meestal niet al te florissant uitzien, naar het schijnt. Er is zelfs een afkorting in het leven geroepen voor een bepaalde groep in te strakke wielerkleding: de MAMILs, Middle Aged Men In Lycra...

2) We likken aan een band die we daarna om ons lijf doen

Laatst likte ik aan mijn hartslagband om die wat te bevochtigen alvorens ik 'm omdeed - zo hoort dat, anders doet-ie het bij ook echt niet goed, want geloof me, ik heb het geprobeerd zonder het likken... - en ging ik plots in de helikopterstand en zag een man halfnaakt aan een stuk plastic likken in z'n woonkamer. Het idee voor dit stukje was geboren...

3) Een berg opfietsen om vrijwel direct daarna weer naar beneden te sjezen

Er is natuurlijk weinig normaals aan je eerst een uur tot anderhalf uur omhoog te puffen tegen een of andere steile helling en dan na een cola en een taartje binnen een kwartier weer veel harder af te zeilen. Er zouden mensen zijn die het als een metafoor voor de zinloosheid van het bestaan zien - wij weten wel beter natuurlijk.

4) Als we klaar zijn met fietsen, worden we een soort monsters

Koekiemonsters welteverstaan. Leg maar eens heel veel eten neer op een tafel en zet er een groep wielrenners omheen diie net klaar zijn met fietsen. De gevolgen zullen acopalyptisch zijn. Niemand schranst meer dan de wielrenner die van z'n carbonnen ros is afgedaald.

5) We klikken ons vrijwillig vast aan een apparaat

Tuurlijk, we kunnen onszelf ook weer losklikken, maar het heeft toch iets geks in zich dat je door middel van een ingenieus (nou ja..) systeem vastkoppelt aan een fiets en je daarmee aan de goden uitlevert - en waardoor iedere beginnende fietser wel een keer de fall of shame heeft moeten ondergaan, waarbij je als een hulpeloze Jenga-toren zo omver kukelt als je moet remmen voor een stoplicht of iets dergelijks en de laat uitklikt.

6) We geven er fortuinen aan uit

De kosten voor de fietsenmaker, een veel te duur shirtje, een state-of-the-art fietscomputer, nog maar eens een veel te duur shirtje, wielerschoenen, bikepackspullen, toch maar even nieuwe wielen eronder met wat hogere velgen, hoppa een gravelbike erbij, nóg een nieuw shirtje... Het houdt niet op!