Waarom, Jumbo Visma? Ook reuzen sterven. Ooit.

Hij moest en zou in de ontsnapping van de dag zitten. Wout van Aert geselde het peloton een hele dag lang. Demarreerde slag om slinger, reed weg met twintig man, werd weer ingelopen, legde de boel lam toen maatje Laporte voorin zat en knalde er uiteindelijk dan toch zelf vandoor. Met enkel Quinn Simmons en Jakob Fuglsang in zijn wiel.

“He is playing with our balls”, wist Tom Pidcock daar achteraf over te zeggen. “Hij speelt met de playstation”, drukte Reinardt Janse van Rensburg het wat beleefder uit. “Het was alsof ik achter de brommer van mijn vader reed”, pufte Quinn Simmons na.

Kortom, het peloton zag een renner uit een ander zonnestelsel simpelweg doen wat hij wou doen. Spelen en dollen, met 170 renners die achter hem aan hollen.

In zekere zin was het een Van der Poel-actie. Het onmogelijke en het onverwachte toch mogelijk proberen te maken. Zoals De Cauwer live op tv zei: “Eigenlijk kan dit nooit lukken, maar je zit met het gevoel dat het wel Van Aert is die voorop rijdt. Dan weet je het plots niet meer.”

Het werd dus niets. Achteraf commentaar geven is altijd makkelijk natuurlijk, maar het blijft – ook vandaag nog – een erg vreemde tactische zet van Jumbo Visma. Benoot legde na de rit het plan uit: “We wilden geen dag achter twintig man rijden. Dus was Wout zelf de beste man om in de aanval te gaan. Jammer dat ze maar met drie wegreden, anders had het kunnen lukken.”

‘Het had kunnen lukken inderdaad’, en het zag er even goed uit. Er onstond een veelbelovend gat van vier minuten en Wout pakte 20 punten voor de groene trui. Toen de ploegen achteraan zich verzamelden, daalde de voorsprong stelselmatig en liet Fuglsang zich begrijpelijk uitzakken.

Waarom Van Aert of Jumbo Visma toen de stekker niet uit de aanval trokken is een raadsel. Wout had perfect in het peloton kunnen zitten en op het einde wedijveren met Pogacar voor de etappe. Mocht dat niet lukken, had hij sowieso krachten gespaard voor de komende twee weken. En hij zal ze nodig hebben…

Daar zit een beetje het onbegrijpelijke. Hij heeft op één week tijd al zoveel gegeven - denk bijvoorbeeld ook aan de kasseirit naar Arenberg - dat hij zich dit soort van ‘folietjes’ niet moet aandoen. Ook reuzen sterven. Ooit.

We denken terug aan de fantastische Tour van Julian Alaphilippe in 2019. Onwaarschijnlijk sterk was hij, woekerend met zichzelf, het peloton en de pedalen. Niet te houden.

Er werd gespeculeerd over onverhoopte Tourwinst, maar Alaphilippe kraakte in de laatste week. Niet onverwacht natuurlijk. Hij was niet voorbereid op die opportuniteit en verspeelde zijn Tour eigenlijk al door er zo fors in te vliegen in de eerste twee weken. Een heroïsche Tour reed hij – zeker weten – maar ook heroes gaan kapot.

Voor Van Aert persoonlijk gaat het niet over Tourwinst. Maar voor zijn ploeg wel. Zij kunnen deze man nog gebruiken in de laatste week om Roglic of Vingegaard te helpen. Als hij zich niet verrot rijdt natuurlijk. Als ze geen zinloze energie verspelen door tegen windmolens te vechten.

Voor een ploeg die zoveel te verliezen heeft – geel en groen – en waar alles zo meticuleus gepland wordt, zijn deze Don Quichote-acties moeilijk te verklaren.