Column | Het toenemende chauvinisme van de Belgen is stuitend en lachwekkend

Door deze column te schrijven zal ik waarschijnlijk nooit meer heerlijk over die erbarmelijke wegen kunnen stuiteren, op de fiets in het prachtige Vlaamse land, of in de auto op doorreis naar Frankrijk. Een Duveltje bestellen in het schitterende Gent zal er voor mij niet meer inzitten. Persona non grata in België.

Niet meer lief

Maar ik heb het ervoor over. Want iemand moet het doen: de Belgen weer even met beide beentjes op hun grond vol putten en gaten zetten - in dit geval zet ik ze dus neer op een willekeurige autoweg in het land. Met name de wieleranalisten en -commentatoren hebben dat nodig.

Ooit waren ze nederig. Lief. Het taaltje was zo zacht, zoals Henk Westbroek het lang geleden zong. Als je de grens overkwam als Nederlander kusten ze nog net niet je voeten. Dat is niet meer. Het taaltje an sich is misschien nog zacht, maar als je naar de inhoud luistert is het tegenwoordig keihard.

Sinds de (waarschijnlijk) meest succesvolle Belgische wielergeneratie ooit is opgestaan, hebben de Belgen een dikke nek. Juist. Datgene wat ze Ollanders altijd zo verweten. Remco Evenepoel, Wout van Aert, Jasper Philipsen, nog een een zootje rassprinters, Arnaud De Lie en nog veel meer. Het talent is schier onuitputtelijk - en ook bij de vrouwen beginnen ze aan de weg te timmeren. Die weelde..

Chauvinistischer dan Fransen

Het is te veel voor de Belgen. Ze kunnen er niet mee omgaan. Ze zijn er chauvinistischer dan Fransen door geworden en alle realiteitszin kwijt. Nu waren Tom Boonen en later Wout van Aert voor Michel Wuyts altijd al een soort halfgoden, maar het gaat van kwaad tot erger. Het lijkt een virus.

Het viel me voor het eerst op in Omloop Het Nieuwsblad. Dylan van Baarle reed iedereen naar huis in een fantastische solo, maar de nieuwe Belgische wielergod Arnaud De Lie was volgens Karl Vannieuwkerke de sterkste man in koers. Woensdag in De Panne was Olav Kooij opeens een wieltjeszuiger, terwijl hij gewoon aan kop kwam.

De haast orgastische manier van verslaggeven als er een Belg wint, zal ik maar niet eens bespreken - Jack van Gelder tijdens een doelpunt van Oranje (of een uitgebreide badsessie) is er niks bij.

Johnny Bravo-versie Vannieuwkerke

Maar de Johnny Bravo-versie van Vannieuwkerke bij Sporza (dit is een beschrijving voor Ruben Van Gucht) spant de kroon. Dat Lotte Kopecky Strade Bianche niet won, kan hij nog steeds niet geloven. In de podcast Wielerclub Wattage vroeg hij zich recent af of 'Pogacar zijn vriend Mathieu van der Poel misschien iets had gegund'.

In Brugge-De Panne voor vrouwen viel Julie De Wilde heel hard. En ja, dat kwam inderdaad doordat de Britse Alice Barnes het achterwiel van haar voorganger aantikte, maar om haar nu, terwijl ook zij kermend op de grond lag, zo ongeveer uit te roepen tot staatsvijand nummer één?

En zo zijn er nog tal van voorbeelden. De lijst is bijna net zo onuitputtelijk als het Belgische talent op twee wielen. Daarom, in het kader van 'beter een goede buur dan een verre vriend': kom terug op aarde, lieve Belgische wielervolgers.

P.S. Lieve Belgen, ziet dit schrijven dus als naastenliefde. Ik hou van jullie, daarom grijp ik juist in!