Jorgenson voelt zich genoodzaakt om te reageren op kritiek: 'Moet ik dan de handdoek gooien omdat we onze leider verloren?'

Met een aanval op zo'n zes kilometer van het eind zette Jorgenson de koers naar zijn hand. Dat hij - winnaar van Parijs-Nice - ook in het Vlaamse voorjaar kan winnen, zorgde voor veel emoties. Toen hij over meet kwam, juichte Jorgenson dan ook uitbundig. Te uitbundig volgens sommigen. Zijn kopman Wout van Aert had even daarvoor immers zijn droom in duigen zien vallen.

Verantwoordelijkheid

Jorgenson voelde zich een dag later genoodzaakt te reageren. "Over gisteren: ik wil iedereen die is gevallen het beste wensen in hun herstel. Hoe lang en moeizaam het ook zal zijn", begint hij zijn verhaal op X.

"Het was een grote opluchting om na de finish te horen dat niemand in kritieke toestand verkeerde. Nadat ik de crash met mijn eigen ogen had gezien, had ik een veel ergere afloop gevreesd."

Dan reageert hij op de kritiek die hij kreeg omdat hij verder koerste. "Ik was een paar seconden in shock omdat ik zelf nauwelijks aan de val ontsnapte, maar dan probeerde ik de klik te maken. Toen we de Kanarieberg opreden, voelde ik een zekere verantwoordelijkheid om ons harde werk af te maken. De uren, planning, late avonden en vroege ochtenden van werk van onze staf en uiteraard mijn ploegmaten."

Geploeterd

"Zij hebben 150 kilometer lang geploeterd in de wind om ons daar naar voren te brengen... Waarom zou ik dat allemaal zomaar verspillen? We verloren onze leider, onze sterkste renner en het hart van ons klassieke team. Maar moeten we dan gewoon de handdoek in de ring gooien?"

Dat hij samen met Tiesj Benoot de finale tot een goed einde bracht, maakt Jorgenson dan ook trots. "We bleven vechten op een manier waarop Wout van Aert ook had willen strijden. Hoe dan ook, tot zondag allemaal. We zullen Wout als ploeg trots proberen te maken."