Thijs Zonneveld over Mathieu van der Poel: 'Ik kan me niet herinneren dat ik hem ooit zo scherp heb zien staan'

Hij viel aan en hij viel nog eens aan, maar het parkoers van het EK was simpelweg te licht voor Mathieu van der Poel om aanspraak te maken op de Europese titel. Dat in tegenstelling tot de wegrit op het WK in Zürich. Daar ligt een parkoers dat dan weer wat te zwaar lijkt voor de huidige wereldkampioen. Niettemin is hij volledig gefocust op de wegrit van over een kleine twee weken. Dat ziet ook Thijs Zonneveld.

Gewicht verloren

"Hij heeft zichtbaar, en met succes, geprobeerd om gewicht te verliezen", schrijft Zonneveld in zijn column in het Algemeen Dagblad. "Magere wangetjes, een iel nekje, benen waarop je de spieren en de aders precies kunt zien lopen. Ik kan me niet herinneren dat ik hem ooit zo scherp heb zien staan."

Dat is nodig ook, want het WK kent ongeveer 4.500 hoogtemeters. Dat is min of meer gelijk aan een koers als Luik-Bastenaken-Luik. Daarmee is het parkoers op maat voor klimmers met een punch zoals Tadej Pogacar en Remco Evenepoel. Veel minder voor flandriens als Mathieu van der Poel.

Toch werd de Nederlander eerder dit jaar derde in Luik-Bastenaken-Luik, waarmee hij liet zien wel degelijk te kunnen scoren op een dergelijk parkoers. Daarbij moet gezegd worden dat hij in La Doyenne continu achter de feiten aan liep. Uiteindelijk kwam de achtervolgende groep samen in de afzink naar Luik, waarna MVDP de het sprintje om de derde plaats won. Wedijveren met Pogacar op de steile beklimmmingen zat er - in de verste verte - niet in.

Minder zwaar dan dat het lijkt

Hoewel Van der Poel aangaf dat de wegrit iets te zwaar voor hem is, gelooft hij duidelijk in zijn eigen kansen. "Anders hongert hij zichzelf niet uit om nog een half kilootje extra te verliezen", stelt Zonneveld. Dat komt ook omdat het parkoers minder zwaar is dan het lijkt.

"Het is een rondje van 26 kilometer met drie heuveltjes; alleen in de eerste zitten een paar hectometers met een stijgingspercentage van meer dan 10 procent. Het grootste deel van de hoogtemeters zit in hellingen van een procent of 5. Dat is nog iets anders dan de steile heuvels in Luik", legt Zonneveld uit.

Door het parkoers beter onder de loep te nemen is de columnist van het AD zelf ook van gedachte veranderd. "Ik denk dat ik het met Van der Poel eens ben: dat het misschien wél kan. Als hij een heel goede dag heeft en als de manier van koersen in zijn voordeel uitvalt. Dat wil zeggen: een relatief tamme koers, waarin het pas gebeurt in de laatste ronde."

Zonneveld ziet daarin wel een valkuil voor de 29-jarige Van der Poel. "Dat betekent ook dat hij zijn kruit droog moet houden. Dat-ie moet sparen en wachten, dat-ie zuinig moet rijden. Zo lang mogelijk níét aanvallen, ook als zijn benen kribelen. En hem kennende is dat misschien nog wel de grootste uitdaging."