Jens Dekker ging door loodzware periode: 'Reed met zelfmoordgedachten rond'

Als je het leven van Jens Dekker in een grafiek zou moeten uitbeelden dan is het zeker geen flatline. De Drent, neefje van Erik, kwam als een komeet de wielerwereld binnen. Hij leek een wereldtopper te worden in het veldrijden nadat hij in 2016 de juniorentitel veroverde op het WK. Maar hij kreeg met oneindig veel blessureleed te maken en moest in 2020 stoppen.

Comeback, maar weer pechduivel voor Dekker

Ademhalingsproblemen waarvan de oorzaak niet te achterhalen waren, waren de directe reden om toen een punt achter z'n carrière te zetten. Maar Dekker had met veel meer blessureleed te kampen. Hij werd wielertrainer en werd commentator bij GCN.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Maar het begon toch weer te kriebelen en juni 2023 kondigde hij een comeback als veldrijder aan. De ademhalingsproblemen waren onder controle. Niets stond een comeback in de weg, en dat ging aanvankelijk ook heel goed. Hij won zelfs al een lager gewaardeerde cross (weliswaar zonder wereldtoppers, maar toch). Maar helaas zat het pechduiveltje weer op de schouder van Dekker.

Na in de zomer al met wat fysieke malheur te hebben gekampt door een val in de Gravel 150 liep Dekker in de Wereldbekercross van Maasmechelen een gebroken pols op. Hij kwam terug, maar moest in die tijd wel veel op de rollen trainen.

"Dat was absoluut niet goed voor mijn mentale gezondheid. Ik hervatte de competitie in Boom, op 2 december. Ook daar ging het niet lekker. Ik zat totaal niet goed in de wedstrijd en ik voelde me ook niet goed. Toen dacht ik: ‘ik neem even twee dagen rust, daarna ga ik weer fietsen’. Maar die woensdag op de fiets raakte ik in een soort paniek", zegt hij in een uitgebreid interview met Wielerflits.

Suïcidale gedachten

De paniek uitte zich op een heel nare manier bij Dekker. "Ik kreeg concrete zelfmoordgedachten tijdens die trainingsrit. Ik heb daarna nog een paar keer geprobeerd op de fiets te stappen, zelfs nog de Exact Cross in Essen gereden. Maar daar was ik er totaal niet bij met mijn hoofd. In die wedstrijd werd het me echt duidelijk dat het niet meer zou gaan. En toen kwam ik in een crisis."

Dekker legt uit wat hij ongeveer ervoer. "Als persoon bouw je een bepaalde identiteit op. Bij mij is dat eigenlijk compleet rond het wielrennen gebouwd. Dat heeft mij voor een heel groot deel als persoon gevormd. Ik was een topsporter. Plots was daar het punt dat ik die topsporter en wielrenner niet meer wilde zijn. En dat ik dus ook mezelf niet meer wilde zijn."

Hulp

Dekker raakt in een depressie. Hij wás iemand die wielrenner in al zijn vezels was en dat hield op. "Het was zo’n groot deel van mezelf. Voor mijn gevoel bestond ik bij het zijn van wielrenner. Dat hield gewoon ineens op. Ik had anonimiteit nodig. Het heeft echt tot april geduurd voordat ik er weer een beetje bovenop was, al ben ik nog steeds niet helemaal klaar.

Gelukkig kon Dekker snel hulp krijgen, iets wat heden ten dage ook niet meer vanzelfsprekend is. "Ik heb heel veel hulp van buitenaf gehad. Ik heb ook een hele tijd bij het crisisteam van de GGZ gelopen. Daarnaast heb ik geprobeerd om toch dingen te blijven doen, om toch een beetje mens te zijn. Maar dat is heel moeilijk geweest. In die periode heb ik drie maanden lang geen racefiets aangeraakt. Zelfs dat ging niet. Ik was er bang voor. Ik kon er niet mee omgaan."

Als jij of iemand in je buurt met nare gedachten kampt, neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie