Openhartige Ide Schelling: 'Ik heb een vrije benadering van de sport, maar ik merk dat ik moet veranderen om het vol te blijven houden'

Met een voor hem kenmerkende glimlach neemt Ide Schelling plaats op een zitbank in het hotel waar hij verblijft in het Spaanse Altea. De Hagenaar draait een goede winter en vooralsnog ligt hij volledig op schema voor zijn seizoensdebuut in de Tour Down Under. In zijn tweede seizoen bij XDS Astana Team hoopt Schelling weer te laten zien wat hij kan. In 2024 kwakkelde Schelling namelijk met een virus, en stelde hij vast dat hij als persoon moet gaan veranderen.

FTP van 360 watt

Schelling kwam in 2020 de wielerwereld binnen als een jonge renner die het anders deed. Als iemand die zich vrij beweegt door de strikte wielerwereld. Eten afwegen hoefde van hem niet, hoogtestages evenmin. Het was ontwapenend, maar die aanpak loont niet meer in het hedendaagse wielrennen. In de Vuelta a España van vorig jaar werd Schelling met z'n neus op de feiten gedrukt.

"Ik reed daar voor mijn doen goede wattages, maar ik werd er gewoon vierkant afgereden", vertelt hij tegen Wieler Revue. "Dat is ontmoedigend, ja. Dat waren geen fijne weken. Ik zag dag na dag af tot de max. Ik ben trots op mezelf dat ik die ronde überhaupt heb uitgereden. De wielersport is vergeleken met 2020 weer enorm veranderd. Dat zijn écht grote verschillen."

Schelling somt op: "Er is meer geld bijgekomen in de sport en dat zie je terug in de professionalisering. Het houdt ook in dat jongens die het op de oude manier deden dat niet meer kunnen. Je moet evolueren, want anders val je buiten de boot. Een FTP (vermogen dat je één uur kunt volhouden, red.) van 360 watt met mijn gewicht is echt niet meer genoeg. Een paar jaar terug reed je daar nog eens resultaat mee. Daarnaast verandert ook de identiteit van jonge renners. Het is meer robotachtig geworden."

Australië

Schelling vindt die ontwikkeling in de wielersport niet per se leuk, zo vertelt hij eerlijk. "Ik heb een vrije benadering van de sport, maar ik merk dat ik moet veranderen om het vol te blijven houden. Dat proces gaat langzaam, want het gebeurt niet van de ene op de andere dag. Toen ik in 2020 naar Australië ging, had nog nooit iemand iets gezegd over hittetraining. Nu moet ik tien keer met een regenjas op een Tacx gaan zitten. Niet iets waar ik enorm naar uitkijk."

Bij XDS Astana Team wordt hij ook geacht om hoogtestages te doen. "Ik was daar niet zo'n fan van. Bij BORA kon ik het van me afschuiven, maar nu moet ik eraan geloven. Je kunt gewoon niet meer zeggen: ik doe het niet. Als iedereen het heel normaal vindt om twee of soms drie keer per jaar op hoogte te gaan en ik zeg dat ik het laat zitten, dan kijken ze je aan zo van: wie denk je wel niet dat je bent? Het kan gewoon niet meer."

De logische slotvraag is dan ook: wil Schelling dit wel? "Ik ga niet liegen. Tijdens die Vuelta a España heb ik weleens gedacht: wil ik dit wel? Dat spookte zeker door mijn hoofd. Maar aan de andere kant zijn er ook zoveel mooie dingen aan deze sport. Die wegen uiteindelijk zwaarder door voor mij dan de mindere kanten."