Zo'n beetje halfweg koers werd namelijk duidelijk dat Pieterse niet de benen had om mee te blijven strijden met Fem van Empel en Lucinda Brand, die er in de slotfase een zeer spannend duel van maakten. Pieterse bleef wel de rest voor en pakte zodoende de bronzen medaille. Na afloop vertelde ze tegen Sporza dat ze daar tevreden mee was.
Wereldtitel
"Dit was het hoogste haalbare, denk ik", begon Pieterse haar verhaal. "Ik heb lang kunnen meedoen en echt mijn kaarten op tafel kunnen gooien. Maar ik had helaas niet de benen om te blijven volgen. Op een gegeven moment merkte ik op de lange stukken met dikke modder dat ik vermogen tekort kwam. Maar pas in de laatste twee rondes reden ze echt weg."
Pieterse had dus nog enigszins hoop dat ze toch nog voor de wereldtitel zou kunnen strijden. "Tot anderhalve ronde van het einde dacht ik nog kans te maken op de titel als het vooraan zou stilvallen. Maar in de slotronde wist ik dat het niet meer ging gebeuren. Dan is het rijden voor het podium."
Trots
Zeker op techniek was Pieterse minstens de evenknie van de andere twee. "Ik probeerde technisch goed te blijven rijden. Enkel in de slotronde heb ik een foutje gemaakt. Maar dat is de focus weg en toen waren zij al gefinisht. Verder reed ik een prima koers."
Voor het cross-seizoen vertelde Pieterse dat de regenboogtrui haar enige écht grote doel was deze winter. "Je gaat altijd voor het hoogste en dus voor goud. Maar met de benen die ik had heb ik het maximale eruit gehaald. Om nu weer op het WK-podium te staan, is heel bijzonder. Daar mag ik heel trots op zijn."
- Cor Vos