In 2004 is Marianne Vos eerstejaars junior. In Verona, waar de wereldkampioenschappen wielrennen dat jaar worden gehouden, rijdt ze naar haar eerste wereldtitel.
Hoewel Vos al in de openingsfase van de koers kortstondig in het offensief reed kwam alles aan op de laatste ronde van 14,75 kilometer. Een groep van om en nabij dertig rensters maakten nog kans op de het winnen van de regenboogtrui. De Nederlandse equipe hoopte na wereldtitels van Suzanne de Goede (2002) en Loes Markerink (2003) nu voor het derde jaar op rij de wereldtitel bij de junior vrouwen te grijpen.
Op de beklimming van de Toricelle ging de dan 17-jarige Vos nogmaals op de pedalen staan. Ditmaal was ze definitief weg. Mede dankzij de steun van de Nederlandse selectie in de achtergrond kon Vos in de slotkilometers vooruit blijven. Aan de meet was de voorsprong op de nummer drie, ene Marta Bastianelli (nog een bekende naam van nu), een halve minuut. Goud voor Vos! En het zou verre van de laatste keer zijn dat het wielerjournaille die zin zou mogen opschrijven.
Op plek nummer drie zagen we trouwens nog een toekomstige Nederlandse topper. Ene Ellen van Dijk reed achter de juichende Vos naar de bronzen medaille.
18 jaar later is Vos er nog steeds bij. En hoe! Vandaag in de eerste echte Tour de France voor vrouwen, waar ze haar hele loopbaan voor heeft gevochten, is ze in het geel kanshebster voor de dagzege in de heuvelrit naar Rosheim. Eerder deze Tour was Vos al de sterkste in de tweede etappe.
Foto’s: Cor Vos