Voorbeschouwing Milaan-Sanremo: het lange wachten waard

• Peter Sagan
• Arnaud Démare
• Caleb Ewan
• Philippe Gilbert
• Wout van Aert
• Fernando Gaviria
• Alexander Kristoff
• Mathieu van der Poel

2020: Gilberts laatste puzzelstukje?

Milaan-Sanremo is een koers waarop sprinters hun pijlen richten, maar waar klassementsrenners evengoed kunnen scoren. Elia Viviani en Caleb Ewan reizen met ambities af naar Italië, maar Vincenzo Nibali en Davide Formolo net zo. Dat zou tot conflicten kunnen leiden in ploegen, maar bij Deceuninck-Quick Step bewezen ze vorig jaar dat het ook een kracht kan zijn. Door het beulswerk van Zdeněk Stybar op de Poggio ontstond er een favorietengroepje waarvan Julian Alaphilippe de beste was. Patrick Lefevere zorgt ervoor dat er geen grijs gebied ontstaat in de aanloop naar een koers, maar is dat bij andere ploegen ook het geval?

Wat te denken van het op managementgebied onrustige Lotto Soudal. Met topsprinter Caleb Ewan en de sluwe Philippe Gilbert streven er twee grote kanonnen naar succes in het noorden van Italië. Voor Gilbert is Milaan-Sanremo het ontbrekende puzzelstukje in zijn jacht op de vijf monumenten. De jaren beginnen te tellen voor de Waal en hij kan het zich niet veroorloven om een van zijn laatste kansen op te offeren voor een teamgenoot. Dat winst in Milaan-Sanremo Gilbert menens is, bewijst zijn voorbereiding. In november was hij al op verkenning en na zijn zegetocht in Parijs-Roubaix vorig jaar onthulde hij zijn doel voor 2020 luid en duidelijk: “Mijn hoofddoel zal Milaan-Sanremo zijn.”

Geschiedenis: Ligurische kustlijn tonen

Dat wielrennen en religie in Italië hand in hand gaan bewijst onder meer Milaan-Sanremo. Jarenlang werd de wielerklassieker verreden op de feestdag Sint Jozef. In 1954 werd dat de zaterdag die het dichtst aanleunt tegen 19 maart en vanaf 2013 werd er drie seizoenen lang geëxperimenteerd met Milaan-Sanremo op zondag. Dat beviel uiteindelijk niet en dus wordt de klassieker de laatste jaren gewoon weer georganiseerd op zaterdag.

Tegenwoordig worden koersen in het Midden-Oosten gebruikt om het desbetreffende land toeristisch op de kaart te zetten. Dat ging vroeger niet heel anders, want Milaan-Sanremo vond haar oorsprong op eenzelfde manier. Begin vorige eeuw was het de bedoeling om de bekendheid van de Ligurische kustlijn door heel Europa te vergroten. De eerste editie ging in twee etappes, maar was niet succesvol. Vervolgens werd het project voorgelegd aan La Gazzetta-directeur Eugenio Costamagna. Hoewel hij in eerste instantie niet direct enthousiast was, ging hij overstag en nam hij de organisatie op zich. Een jaar later stond er een internationaal deelnemersveld aan de start en daarmee was het doel van de organisatie geslaagd. Het bleek het startschot voor wat nu een van de vijf monumenten in het wielrennen is.

Parkoers: alles op de Poggio 

Hoewel Niccolò Bonifazio vorig jaar een doldrieste aanval plaatste in de gevaarlijke afdaling van de Cipressa, wapperde hij niet veel later terug en eindigde hij uiteindelijk roemloos als 131ste. Wie Milaan-Sanremo wil winnen moet zijn kruid pas verschieten op de Poggio (3,6 kilometer à 3,7%). Niet eerder, want dat staat simpelweg gelijk aan sportieve zelfmoord. Wie Milaan-Sanremo zegt, denkt dan ook meteen aan de Poggio. De top van het nietige heuveltje ligt op een kleine zes kilometer van de finish en kan met ruim 280 kilometer in de benen voor verschillen zorgen.

Door een aardverschuiving eind vorig jaar was de weg van de Poggio een tijdje onbegaanbaar, maar inmiddels is de heuvel 'gewoon' goed berijdbaar. Het parkoers is echter enorm veranderd. Bijna alle gemeenten in de provincie Savona zien een passage van de koers op hun grondgebied niet zitten. Het lukte de organisatie niet om tot een akkoord te komen. Daardoor zijn de Turchinopas en de Tre Capi geschrapt. Dit zijn natuurlijk geen scherprechters, maar ze horen wel bij de koers. De eerste 260 kilometer van de koers zijn helemaal anders, pas dan draaien de renners het oorspronkelijke parkoers op. De belangrijkste klimmen zijn nu de Niella Belbo en de Colle di Nava. Beide klimmen stellen niet veel voor, dus uiteindelijk gaan de Cipressa en de Poggio de koers 'gewoon' bepalen. Zoals Fabian Cancellara ooit zei: “Het is de moeilijkste klassieker, omdat er zoveel sleutelmomenten zijn.” Oftewel je kunt Milaan-Sanremo niet voor de Poggio winnen, maar wel verliezen.

Favorieten

Zoals Fabian Cancellara terecht opmerkte, het is de moeilijkste klassieker. Dat geldt niet alleen voor de renners, maar ook wanneer het gaat om het voorspellen van de winnaar. Er kunnen zoveel renners winnen en dat maakt deze koers zo mooi. Puur gebaseerd op wat hij de afgelopen dagen liet zien, is Wout van Aert topfavoriet nummer één. De Belg won op indrukwekkende wijze de Strade Bianche en liet in Milaan-Turijn met een derde plek zien dat hij ook verdomd snel kan sprinten. Dus, rij hem er maar eens af op de Poggio en probeer hem na zo'n lange en zware koers maar eens te kloppen in de sprint. Wanneer we naar de sprinters kijken, is het uitkijken naar Arnoud Démare en Caleb Ewan. De Fransman won op afgetekende wijze in Milaan-Turijn, maar ook Ewan liet dit seizoen al zien lekker in vorm te steken. We herinneren vooral zijn zege op de Hatta Dam in de UAE Tour. Wanneer hij de Poggio overleeft is hij een serieuze kandidaat voor winst. Verder heeft ook UAE Team Emirates een sterke selectie met Fernando Gaviria en Alexander Kristoff.

Ook kijken we uit naar Philippe Gilbert. De Waal mag dan inmiddels 37 zijn, hij is en blijft een sluwe vos die altijd voor een verrassing kan gaan. Julian Alaphilippe en Peter Sagan kwamen tijdens de Strade Bianche niet in het verhaal voor, maar schrijf ze nooit af. De Fransman richt zich dit jaar vooral op de Tour, maar zal winst in Sanremo nooit willen laten liggen. Bij drievoudig wereldkampioen Sagan lijkt de motivatie wat minder te zijn, hij blinkt wat minder dan een paar jaar geleden maar blijft een enorme klasbak die Milaan-Sanremo bovendien nog nooit gewonnen heeft. Over 'bling' gesproken; Michael Matthews doet ook mee en hij heeft precies alle kwaliteiten die nodig zijn om de wedstrijd te winnen.

En dan last, but not least: Mathieu van der Poel. Vorig jaar was hij samen met Julian Alaphilippe dé man van het voorjaar. Meestal is het bij Van der Poel zo dat waar hij ook start, hij meedoet voor de zege. Dat dit zijn debuut wordt? Maakt niet uit, dat zagen we vorig jaar immers wel. Met een vijftiende plek viel hij enigszins tegen in de Strade Bianche, maar hij weet dat zelf aan een lekke band op een ongunstig moment. Wanneer Van der Poel in goede doen is, is hij samen met Van Aert de topfavoriet. Dat blijkt ook uit de inschattingen van de wedkantoren.

Favorieten

**** Wout van Aert, Mathieu van der Poel

*** Arnoud Démare, Caleb Ewan

** Fernando Gaviria, Philippe Gilbert

* Alexander Kristoff, Peter Sagan, Michael Matthews

Prof aan het woord: Taco van der Hoorn

“Richting de Cipressa moet je al vooraan zitten, maar daar kun je nog iets rechtzetten. Op de Poggio moet je pas écht vooraan zitten, want met al die bochten is het onmogelijk om op te schuiven. Als je in positie twintig zit, wordt het al lastig. De eerste renners kunnen met snelheid door de bochten, maar daarachter is het vaak hollen en stilstaan. De Poggio is niet bijzonder. Ik reed hem vorig jaar een keer op training en toen dacht ik: huh, was dit het al? Maar het komt wel allemaal aan op de Poggio, want de wegen na de Cipressa zijn zo breed. Daar kun je als peloton zoveel snelheid maken dat het niet te doen is om er als aanvaller voor te rijden.”

Uitgelichte editie: 1961

Hoe mooi zou het zijn? 59 jaar na dato kan Mathieu van der Poel in de voetsporen treden van zijn in november overleden ‘Papi.’ De Fransman reeg de ereplaatsen aaneen in eendagskoersen, maar won met Milaan-Sanremo maar één monument. In 1961 was hij de beste na een dubbele aanval. Mocht Van der Poel zijn grootvader daadwerkelijk eren met een overwinning, dan zal dat ongetwijfeld op een andere manier gaan dan begin jaren zestig.

Poulidor wilde halfweg koers namelijk afstappen en ging daarom een aantal minuten in de berm zitten. Zijn ploegmanager Antonin Magne merkte Poulidor op en verbood het zijn talentvolle renner. Al snel keerde Poulidor terug in de strijd. Op de Capo Berta viel hij voor een eerste keer aan en op de Poggio schudde hij vervolgens zijn twee overgebleven concurrenten af. Poupou werd in de slotfase nog de verkeerde kant opgestuurd door een politieagent, maar hield uiteindelijk zestig meter over op het aanstormende peloton. “Ik verloor zo vaak wedstrijden die ik had moeten winnen, maar die dag won ik een wedstrijd die ik bijna twee keer verloor.”