Column | Een nieuwe uitdrukking in het wielrennen: 'op z'n Van der Poels wegrijden'

Als het hart van Mathieu van der Poel bonkedebonkedebonkedebonkedebonkedebonke doet en voor z'n gevoel in z'n keel lijkt te zitten, dan doet hij er nog een bonke bij. Als z'n benen al op ontploffen staan, lanceert Van der Poel doodleuk nog een kruisraket richting z'n dijen. Als het melkzuur al uit z'n oren spuit, knijpt hij tóch nog even in de fles waar in hoofdletters MVDP op het etiket staat.

Dát is wat mij betreft wat Mathieu van der Poel onderscheidt van welke wielrenner dan ook. Tuurlijk, wielrenners kunnen allemaal afzien en over de limiet gaan; wij simpele zielen hebben op de bank voor de tv - of als goedwillende amateurcoureur - geen idee hoe dat voelt. Maar toch heb ik het gevoel dat Mathieu van der Poel nog nét even wat meer over de limiet kan gaan dan de rest.

Bewegingswetenschappers zullen dit hoofdschuddend lezen. Want een limiet is een limiet. En ieder lichaam heeft een grens waar het niet overheen kan. Over de limiet gaan bestaat in die zin niet. Toch tart Mathieu van der Poel die grens met enige regelmaat, het meest recent zondag in Namen.

Bijna een uur lang had hij al op volle kracht achter Tom Pidcock aangereden. Glijdend, glibberend, bijna vallend, lopend, snokkend. Hij kreeg het niet dicht. Wout van Aert probeerde het. Van der Poel er op het tandvlees achteraan en ze kwamen bij Pidcock.

Ieder mens, zelfs iedere topatleet, zou daarna even gebruik maken van de wapenstilstand om weer wat op adem te komen. Zoniet Van der Poel. Juist op dat soort momenten toont Van der Poel namelijk de Van der Poelste Van der Poel in zichzelf.

Toen Joop Zoetemelk nog koerste bestond er zoiets als 'op z'n Zoetemelks wegrijden' - een beetje stiekem, onder de radar demarreren, zonder écht een felle krachtsinspanning te doen. Het werd een uitdrukking in de koers. Ik wil nu aan dat toch al zo rijke wielervocabulaire graag de term 'op z'n Van der Poels wegrijden' toevoegen. Dat wil zeggen: totaal naar de gallemiezen zijn, maar toch nog ergens dat halve procentje vinden in het lijf, zowel mentaal als fysiek, om aan te zetten.

In Namen waren we er weer eens getuige van, zo ondervond ook Wout van Aert. Hij sprak er na afloop van de cross over, maar een klein gebaar na afloop was nog veel mooier. Een schouderklopje voor een man die zat uit te hijgen onder een statafel waaraan normaal gesproken de vips bitterballen - of het Belgische equivalent daarvan - naar binnen staan te schuiven. Een schouderklopje voor een man die een kwartier geleden op z'n Van der Poels was weggereden en daar nu toch wel even van moest bijkomen. Want ook Mathieu van der Poel is gelukkig gewoon een mens.

Schouderklopje van nummer 2 voor nummer 1.

Schoon. #CXworldcup #namen @WoutvanAert @mathieuvdpoel pic.twitter.com/z5HZfTegpC

— stijn vlaeminck (@stijnvlaeminck) December 20, 2020