Column | Besef goed: Van der Poel en Van Aert zijn de Messi en Ronaldo van het wielrennen en jij maakt het mee!

Aan de vooravond van het WK veldrijden in Hoogerheide is het tijd voor wat reflectie en contemplatie. Het besef dat we naar iets bijzonders kijken in het hedendaagse wielrennen: Mathieu van der Poel en Wout van Aert, ze zijn als Messi en Ronaldo, maar ook als een toetje.

Van der Poel en Van Aert zijn net als toetjes

De reflectie en contemplatie begint bij een toetje*. Toetjes zijn lekker. Heel erg lekker. Maar dat heb je pas door als-ie op is. Dan denk je: potverdomme, dit was een lekker toetje zeg, smull0n! Tijdens het eten van het toetje heb je dat eigenlijk nog niet echt door en hap je gewoon lekker door. Je zit in de eetroes, zoals je ook een zak chips onnadenkend in één keer leeg schranst.

*Als je niet van toetjes houdt, mag je op de plek waar toetje staat ook iets anders lezen, bijvoorbeeld een frikandel speciaal, een blauwschimmelkaas of waar jouw culinaire hart ook maar sneller van gaat kloppen.

Nu denk je misschien: allemachtig, waarom heb ik hier als wielerliefhebber een alinea lang m'n kostbare tijd verspild aan wat geleuter over toetjes (of frikandellen speciaal, als je dat in plaats van de toetjes las). Je zou groot gelijk hebben, ware het niet dat juist net op dit moment Mathieu van der Poel en Wout van Aert hun intrede doen in dit verhaal.

Zij zijn net als toetjes namelijk. Zonder erbij na te denken smullen we van ze, het hele jaar door, in de zomer als een fris en fruitige sorbet, in de winter als een vette mud pie. Terwijl we het nog niet eens zolang geleden zonder exquise toetje moesten stellen. Het wielerleven was simpel als aardappelen, groente en vlees: een mannetje in een shirt met Sky erop won de Tour en het WK was een prooi voor een goedlachse Slowaak.

Wielerwetten bij het vuilnis

Tot Mathieu van der Poel en Wout van Aert alles overhoop kwamen gooien. Bijna alle oude wielerwetten konden bij het vuilnis. Op de weg, in het veld. Ze zijn er altijd en overal. Sprints, bergop, in de aanval. We vinden het al bijna normaal. We gaan het de komende jaren - ze zijn nog relatief jong - waarschijnlijk steeds normaler vinden.

Dat is het niet. Nooit in de geschiedenis van het moderne wielrennen waren er twee van zulke toppers die op zoveel verschillende terreinen met elkaar wedijverden. Die zo gewaagd aan elkaar zijn. Ze zijn nagenoeg even oud, gaan al hun hele leven de strijd met elkaar aan (vandaagvechten ze hun 250ste duel uit in de cross), dus zullen het zelf misschien ook al wel normaal vinden. Maar nogmaals: dat is het niet.

Als je het zonder na te denken over je heen laat komen, in de Van der Poel/Van Aert-roes, heb je het over een jaar of wat pas door, wanneer ze zo zoetjesaan stoppen. De winnaar van de Ronde van Vlaanderen van pak 'm beet 2035 peinst er dan niet over om op Tweede Kerstdag door de modder te ploegen.

Een topcrosser wiens naam we nog niet kennen rijdt tegen die tijd misschien wat wedstrijdjes op de weg, maar de winnaar van de Tour van het jaar ervoor op een col van buitencategorie eraf rijden? Ik dacht het niet.

Messi en Ronaldo

Met Lionel Messi en Cristiano Ronaldo hebben we in het voetbal te lang niet ingezien hoe speciaal het was dat twee van zulke grootheden in hetzelfde tijdperk tegen een balletje aantrapten. Laat ons dat in het wielrennen niet gebeuren. Het is bijzonder en dat kunnen we niet vaak genoeg herhalen.

Dus, de moraal van dit verhaal: bak vandaag een toetjestaart met de beeltenissen van Mathieu van der Poel en Wout van Aert erop. Eet 'm niet op. Kijk ernaar. En besef wat voor mazzelpik je bent.

Beeld: Cor Vos