Column | Er is niets mooier dan een Nederlander een Touretappe zien winnen in een groezelige campingbar

Één van de leukste dingen van naar het buitenland gaan, vind ik wielrennen kijken in het buitenland. Het doet je ten eerste beseffen hoe goed wij het voor elkaar hebben met zenders van zuiderburen in het tv-pakket die elke fluim van een wielrenner integraal uitzenden, en ten tweede kom je nog eens terecht op de wat minder glamoureuze locaties dan de gemiddelde toerist.

Zo was ik afgelopen zomer in het Franse Colmar toen de Strade Bianche op het programma stond en vond ik mezelf terug tussen op paardenraces gokkende alcoholisten in een dubieuze maar vooral snikhete bar/dancing (buiten 35 graden, binnen geen airco). De allervriendelijkste uitbater wist na lang zoeken een zender te vinden waar ik Wout van Aert in een nog net iets heter Toscane over het gravel zag razen.

Afgetrainde topateleten op het scherm, om me heen mensen die uitblonken in andere zaken - verveeld kijkend hun snor in een glas dood bier hangen en binnensmonds vloeken omdat het door hun gekozen paard ze weer eens in de steek had gelaten. Een schitterende middag, met als enige smetje dat ik op een poster op de plee zag dat ik tot mijn grote spijt een week te vroeg was voor Karaoke Night met KaraBob.

Nog veel mooier is het kijken van koers op een Franse camping. Niet in je hangmat via 5G of WiFi, maar in een groezelige campingbar, op zo'n plastic stapelstoeltje waar een barst inzit omdat er eerder iemand bij het kijken naar een sportwedstrijd iets te enthousiast in heeft gezeten.

De muren kaal, of hoogstens voorzien van een lelijk stilleven van de vrouw van de campingbaas die een Bob Ross-cursus heeft gedaan - en misschien ook wel een poster van een Karaoke Night die een week later op de camping plaatsvindt, al dan niet met KaraBob. Verder alleen een tv en mannen die van hun vrouw een uurtje koers mogen kijken alvorens ze weer naar het volgende kasteel in de streek worden gedirigeerd.

En ik dus, toen ik jong was - ik had het geluk jong te zijn in de tijd dat er al wél hangmatten waren, maar nog geen WiFi, laat staan 5G. Als jonge wielerfan tapete ik in vakanties mijn oor vast aan de wereldontvanger en was ik verslingerd aan Radio Tour de France, maar soms ging ik vreemd - sorry Amazing Stroopwafels! - en zocht ik bewegende beelden op.

Ik kan me (gek genoeg) nog één etappe levendig herinneren. Het was 1996 en ik was 13. Bart Voskamp en de Duitser Christian Henn fietsten in de kopgroep van Pamplona naar Hendaye in de 18e etappe; ik was zelf ergens in Frankrijk (helaas was díé exacte locatie niet terug te vinden op ProCyclingStats..)

Het was zo'n dag dat de kopgroep de zegen kreeg van het peloton, en dus was het toen ik me bij het handjevol wielerliefhebbers voegde dat al in het donkere hol zat dat dienstdeed als tv-ruimte duidelijk dat één van de 14 uit die kopgroep het zou halen. Naast Bart Voskamp en Christian Henn zaten onder andere illustere namen als Bruno Boscardin, Andrea Ferrigato en Davide Perona mee. Maar ook Erik Breukink en Michele Bartoli zaten van voren (zie uitslag onder de column).

Ik noemde Voskamp en Henn niet voor niets als eerst, want op de een of andere manier waren zij erin geslaagd met z'n tweeën voorop te komen. In de straten van Hendaye persten ze er een sprintje uit en in het donkere hol van de camping in de onbekende Franse plaats werd in dat halve minuutje langzaam duidelijk wie de Duitse nationaliteit had en wie de Nederlandse.

Voskamp won, Nederlanders juichten. Niet zoals je dat doet wanneer Oranje de winnende maakt in de kwartfinale van het WK, maar zoals je dat doet wanneer Bart Voskamp een Touretappe wint: een korte kreet gevolgd door een applausje. Even een blik van herkenning en kort wat beleefdheden uitwisselen ('mooi zeg!') met de andere Nederlanders, en weer door. Weg uit dat fijne, groezelige koershol. De mannen naar het volgende kasteel; ik badmintonnen met m'n vader. Het waren mooie tijden.

Ja hoor, heb ik weer; net een week te vroeg voor KaraBob. pic.twitter.com/Os5ddBns53

— André van den Ende (@zwoebe) August 1, 2020