Dolblije en emotionele Annemiek van Vleuten: 'Was m'n beste ooit, weet zeker dat m'n vader heel trots op me is'

Met groot machtsvertoon pakte Annemiek van Vleuten vanochtend Nederlandse tijd het goud op de olympische tijdrit. Bijna een minuut voorsprong op de enigszins verrassende nummer twee Marlen Reusser uit Zwitserland en meer dan een minuut op de bronzen Anna van der Breggen.

Het was voor Van Vleuten het einde van een olympische missie die vijf jaar geleden startte in Rio, toen ze in gouden positie een enorme smak maakte in de wegrit. "Je kan wel zeggen dat de weg hierheen in 2016 is begonnen. Het verhaal is nu rond; het heeft zo moeten zijn", zei ze tegen de NOS.

De sportvrouw in Van Vleuten leek het echter nog belangrijker te vinden hoe ze naar deze Spelen toewerkte. "Dat ik vandaag hier in m'n beste doen ooit hier aan de start stond, daar ben ik heel trots op. Dan is het een bonus dat het nu beloond wordt met deze mooie medaille."

Over die vorm bestond eigenlijk geen twijfel bij de Nederlandse. "Ik wist na de wegrit dat ik in hele goede doen was. Ik heb me af kunnen sluiten van de negatieve dingen na de wegwedstrijd, die er zeker ook waren, maar ik heb me laten motiveren door de goede benen die ik had. M'n trainer en ik wisten toen: het is gelukt om je beste ooit te zijn."

Met het mentale deel, de focus, zat het ook wel goed. "Ik had me afgesloten van social media en was alleen maar bezig met de beste tijdrit van m'n leven rijden."

Dan was er nog het speciale moment waarbij Van Vleuten na de finish naar haar oorbellen wees en 'mam!' riep. Die oorbellen gaven haar ook kracht, want zijn een aandenken van/aan haar overleden vader. "Die had ik in Rio ook in. M'n vader kan er niet bijzijn, maar is er op deze manier toch bij. Op speciale momenten doe ik ze altijd in. Na Rio zei ik dat ze geen geluk brachten, maar inmiddels denk ik daar heel anders over! Het zijn nu echt geluksoorbellen. Ik weet zeker dat m'n vader heel trots op me is", besluit Van Vleuten omhoog kijkend.