Column | Sterven op de grote plaat of terugschakelen? 'Het hupje' zegt alles over je persoonlijkheid

'Na die col is het alleen nog afdalen en dan nog een paar hupjes.' Iedere wielrenner weet dan wat er na die afdaling te gebeuren staat. Hupje is een ingeburgerde wielerterm. Wel een vreemde, want ik kan er geen definitie voor geven, maar weet in m'n hoofd toch precies wat het is. Namelijk: een hupje.

Ooit is er een Nederlander geweest die een beschrijving moest vinden voor een klim die net geen klim is, maar toch wel het benoemen waard - meer dan een viaduct of een een uit de hand gelopen verkeersdrempel. Dit genie (niet cynisch bedoeld, ik vind het echt geniaal bedacht) kwam met hupje op de proppen. Fantastisch.

Een hupje oprijden is dat lang niet altijd. Hupjes kunnen verdomd lastige dingen zijn. Niet dat ze zwaarder zijn dan een Galibier of Tourmalet uiteraard, nee het hupje is vooral een karaktertest. Een test om de mannen (m/v) te onderscheiden van de jongetjes (m/v). Anders gezegd: de groteplaatzwoegers versus de terugschakelaars.

Je kan het hupje namelijk benaderen als een korte klim en dus al voor het hupje begint te huppen terugschakelen naar het binnenblad. Kiezen voor de makkelijkste weg - of ja, de makkelijkste versnelling. De groep mensen die hiervoor kiest, zal in het dagelijks leven waarschijnlijk ook de ruggengraat van een weekdier hebben.

Ikzelf pak het uiteraard anders aan en behoor tot de groep die voor het hupje begint eens even extra gas geeft en wel 's even kijkt hoe ver-ie komt op het buitenblad. Ook wel: met de cadans van een cementmixer en benen die juist aanvoelen als hard geworden cement smachten naar het einde van het hupje. Sterven op de grote plaat.

Wat mij betreft is dat de hupjesetiquette. Je moet het hupje eer aan doen. En als het hupje toch iets langer of steiler blijkt te zijn dan je van tevoren dacht - wat eigenlijk zonder uitzondering het geval is - dan heb je dikke vette pech. Het binnenblad is verboden terrein. Je moet en zal het hupje bedwingen zonder aan die shifter links van je te zitten. Het is een erezaak.

Als je dat ook zo voelt, ben je een échte wielrenner. Ben je een hupjesschakelaar? Sorry, maar dan ben je toch niet meer dan een krabbelaar in de marge en zul je ook in het echte leven nooit tot grootse prestaties komen.