Hij vertelt erover in Sport/Voetbalmagazine. “Nog beter dan vorige jaren kan ik in het slot van een kwalificatie die extra tienden eruit persen. Ook in de race word ik steeds beter. Zoals twee maanden geleden in Assen, toen ik vanop de koppositie startte, als enige op slicks. Bij een opdrogende baan vond ik dat het risico waard. In de eerste drie ronden zag ik alle kanten van de baan, maar toen ik temperatuur in de banden kreeg, ben ik nog 35 seconden weggereden.”
“Kicken”, noemt Boonen dat. “Nog meer dan welke zege ook, vooral van de laatste jaren. Voor de derde of vierde maal triomferen in Roubaix gaf zelfs niet dezelfde kick als bij mijn eerste zeges als nieuweling. Het plezier van winnen is zeker niet evenredig met het belang van de wedstrijd. Alles went, hè. Daarom zijn die eerste stappen het leukst, ook in mijn tweede carrière.”
Boonen vergelijkt het gevoel van een massasprint en autoracen. “Zo'n sprint is een explosie van hormonen. Na een chaotische finale waarin je je weg zoekt, als een schicht naar voren schiet en dan je handen in de lucht steekt. In mijn auto heerst er minder chaos, ervaar ik meer controle. Je blijft hypergefocust en gaat nooit over de limiet, zelfs niet in een rechtstreeks duel.”
Eenmaal over de finish is de vreugde of het verdriet groot bij Boonen. Hij haalt een voorbeeld aan. “Hét voorbeeld: de 24 uren van Zolder, in 2019. Vanaf het eerst uur voelden we dat er wat mis was. Maar vijf uur voor het einde kwamen we toch aan de leiding. Tot de tikkende tijdbom ontplofte. Letterlijk, want er lekte olie uit de auto, die in de fik ging. Weg wenkende zege… Zonder te overdrijven: de grootste teleurstelling uit mijn hele sportcarrière. Ik heb zelfs even gehuild na afloop, ben er een hele week slecht van geweest. Veel langer dan na een verloren koers.”
Beeld: Cor Vos