Column | Het leed dat nieuw asfalt naast het aftandse fietspad heet

Onlangs kwam ik een tweet tegen, zo aan het taalgebruik en het onderwerp van de tweet te zien, van een Belg. 'Zo aan het onderwerp te zien' omdat het over slechte wegen gaat en zoals je weet hebben ze er daar in België nogal wat van, maar af en toe walsen ze er blijkbaar toch ook een mooie nieuwe asfaltlaag overheen.

Thomas twitterde omdat ze het fietspad waren vergeten. Bij het zien van de foto stuiterde ik plaatsvervangend door de kamer en sloeg een kreet van herkenning en frustratie uit.

Leuk, zo een nieuwe asfalt voor de auto’s… fietsers kunnen rotten in hel. Maar waag het niet op de baan te fietsen, want dan wordt koning auto boos 🤩 #klaagtweet pic.twitter.com/KdZ5wI91yQ

— Thomas ~ Roxy stan account (@thomas_dejonghe) April 30, 2022

Tuurlijk, wij zijn gezegend met veel betere wegen en - nog veel belangrijker - een fantastisch fietspadennetwerk. Maar toch wil ik ook even zeuren. Want die kreet van herkenning en frustratie sloeg ik immers niet voor niets uit bij het zien van de foto van Thomas. Ook ik rijd op de racefiets weleens keurig op een dramatisch fietspad terwijl ernaast een oase in de vorm van een perfect geasfalteerde weg voor auto's ligt.

Meestal blijf ik keurig stuiteren op het stukje hel dat er al een hele tijd geleden speciaal voor mij is neergekwakt of hel is geworden door boomwortels die hun werk hebben gedaan; soms kan ik de verleiding niet weerstaan en waag ik me op de weg als het rustig is - uiteraard komt er dan net wel een auto langs en heb ik na getoeter en boze blikken alweer spijt van mijn zeer criminele daad.

Gelaten stuiter ik dan maar weer verder op het aftandse fietspad. Maar eigenlijk is dat natuurlijk idioot. Het zou in fietsland Nederland bij wet moeten worden vastgelegd dat wanneer een weg voor auto's schijnbaar aan vernieuwing toe is, ze het fietspad ook even mee moeten nemen.

Dat gaat me natuurlijk om mezelf, het wannabe racefietsertje dat in z'n veel te dure strakke pakkie erop uittrekt om het leven van Jan en Corry op hun elektrische fiets zo zuur mogelijk te maken, maar er zit heus ook nog wel een beetje medemenselijkheid in me.

Want het is toch niet te verkopen dat veel gemeentes en provincies zichzelf via allerlei marketingmarketeers op de kaart willen zetten als gezonde fietsgemeente of -provincie, maar dat als het op daden aankomt de prioriteit schijnbaar nog altijd bij de auto lijkt te liggen.

Schoolkinderen, forenzen en ja, ook Jan en Corry op hun elektrische fiets kunnen, vrij letterlijk vanwege het gestuiter, het heen en weer krijgen. Dus ambtenaar die dit leest; als je écht onderdeel bent van een fietsprovincie of -gemeente stap je nu op de fiets en verken je het gebied. Gestuiter op het fietspad naast een perfecte weg? Aan het werk!