Zus Wouter Weyland schrijft elk jaar een brief aan haar overleden broer, dit is die van 2022

In 2011 bleef de Belgische sprinter Wouter Weylandt met z'n pedaal achter een muurtje haken in de afdaling van de Passo del Bocco. Vandaag deed de Giro die pas voor het eerst sinds zijn overlijden weer aan, en dus ook de afdaling.

Nadat het vorig jaar tien jaar geleden was dat Weylandt overleed opnieuw een extra emotionele herdenking voor familie en vrienden dus. Zus Elke, werkzaam bij Trek-Segafredo, wist nog niet of ze ging kijken naar de tv-uitzending.

De renners zijn net voorbij de plek waar Wouter Weylandt elf jaar geleden verongelukte.

Bekijk ook

Giro | Zus Elke Weylandt: 'Mijn eerste reactie was: moet dat nu echt?'

Ze heeft dat wel gedaan, want tijdens die uitzending zwegen commentatoren Jeroen Vanbelleghem en Karsten Kroon tot het moment dat Vanbelleghem zei dat Elke het mooi zou vinden als de brief die ze op haar blog schreef aan haar broer (ze doet dat ieder jaar) voorgelezen werd.

Dat gebeurde en wij publiceren hem hier ook nog een keer. Sterkte voor Elke, weduwe An-Sopie, de andere familie en vrienden!

ELF

Dag broerke

Wat iedereen zegt, is waar. De tijd lijkt sneller te verstrijken naarmate je ouder wordt. Dat heeft natuurlijk alles met perspectief te maken. Hoe meer jaren je op de teller hebt, hoe kleiner het aandeel van een dag, een week, een maand, een jaar wordt. Het lijkt amper een paar maanden geleden dat ik mijn vorige brief schreef en we ons schrap zetten voor de rouwgolf van je 10-jarig overlijden.

Het werd een golf van medeleven en aandacht die ons heeft gedragen en geborgen in plaats van overspoeld en ik kan daar alleen maar dankbaar om zijn. De reportages, de vele herinneringen aan jou die werden gedeeld, ze brachten ons even weer wat dichter bij jou. Ook de reeks “Het Scheldepeloton” is prachtig, en ik heb er geen woorden voor om te beschrijven hoe zeer ik dit tijdsdocument koester en hoe hartverscheurend ik het tegelijkertijd vind dat deze reeks ‘moest’ worden gemaakt.

Ik heb het voorbije jaar ook wat vaker stilgestaan bij het hoe en het waarom van rouwen en dan van mijn rouw in het bijzonder. Na 10 jaar waarin de emoties de bovenhand namen, kwam mijn hang naar theorie en de dingen willen rationaliseren dan toch weer bovendrijven. Some things will never change, right?

Ik heb mezelf (en anderen) geobserveerd en geanalyseerd, nog meer dan anders. Ik las Uus Knops, Chimamanda Ngozi Adichie en Catherine Verguts, ik luisterde naar podcasts en deed ook mijn eigen verhaal hier en daar. Ik besef nu nog meer dat rouwen de ‘aller-individueelste expressie van de aller-individueelste emotie’ is en dat inzicht gaf me de vrijheid om mijn rouw aan te pakken zoals het voor mij het beste aanvoelt, wars van de verwachtingen van anderen. Durven kiezen voor mezelf en mijn grenzen aangeven, werkte bevrijdend en bracht meer rust in mijn hoofd. In de 'aftermath' besef ik dat

... it takes time
But I know [I] will
Be alright
And not stand still

Het gaat goed met me, broerke, maar dat levensgrote gemis, dat gaat nooit meer weg,
So give me a smile
Or something real

en blijf bij me, surf mee op mijn schouder, in mijn hoofd en in mijn hart.

Dikke kus van je zus,

Elke

xxx