Allereerst: het vak van tv-regisseur bij sportwedstrijden lijkt me een bijzonder moeilijke baan. Maar dat is wel precies waarom ik ‘m zou uitvoeren zonder een alcoholpromilliage gelijk aan de steilste stukken van de Sierra Nevada in m’n bloed.
Kijk, een beetjse stukies tijpen met wad ddrank in de mick datt gaaat nig wl. Iik hep nu ene paar borrreltjes agter de kiezzzen en je merkt er eigenlijk nouweleiks ietss van, toch?
Met het regisseren is dat duidelijk anders. De regisseur die dit jaar de Vuelta voor z’n rekening neemt, is het levende bewijs. Deze beste man lijkt voordat de helikopter de lucht in gaat en de motors op pad gaan een kannetje sangria weg te tikken en aan z’n werkzaamheden te beginnen.
Cliffhangers waar GTST van kan leren
Het is verschrikkelijk. Schakelingen op de meest idiote momenten. Daardoor belangrijke momenten missend. Idem dito door slowmotionbeelden die nergens over gaan. Kastelen in beeld op het moment dat zelfs Herbert Dijkstra koers zou willen zien.
Maar het ergste van alles is dat – en dat gebeurt ook in andere koersen – hij steevast naar de kopgroep schakelt precies een seconde nadat er in het peloton iemand demarreert – of vice versa. De scriptschrijvers van GTST kunnen nog wat leren van deze tergende cliffhangers.
Terwijl die hansworst daar bezopen zit te regisseren zit ik vloekend voor de buis. Of ja, meer in puur onbegrip naar het beeldscherm schreeuw eigenlijk: WAAROM?! Het enige wat de regisseur in zulke gevallen hoeft te doen, is namelijk: niks. Helemaal niks.
Gewoon lekker de camera die we op dat moment zien z’n werk laten doen en op je lauweren rusten – ik weet niet hoe het met u zit, maar dat is precies hetgeen wat ik het liefst doe als ik een kannetje sangria achterover heb getikt.
Less is more
De Spaanse regisseur denkt daar dus anders over en slaat driftig aan het ‘regisseren’. Less is more. Het gaat lang niet altijd op, maar wél als er wordt aangevallen en je hebt die groep al in beeld. Niets doen. Het makkelijkste wat er is.
Less is more, het gaat dus lang niet al altijd op, maat toevalligerwijs ook wel weer bij mijn laatste regie-ergernis van deze Spaanse knuppel – eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we ook dit wel ’s in andere koersen zien. Te weten: de finale van een massasprint. Valpartij in de laatste 1,5 kilometer. Camera blijft bij onbeduidende renner die wat naar z’n kapotte fiets staat te koekeloeren. Sprintvoorbereiding ondertussen in volle gang. Onuitstaanbaar!
Less is more. Dat gaat dus níét op als het om kannetjes sangria drinken gaat, maar misschien is wat minderen toch geen slecht idee voor de Spaanse Vuelta-regisseur.