Wat zagen we gisteren een schitterende WK-finale tussen Argentinië en Frankrijk. Alles klopte. Het scoreverloop, de spanning, de grote namen Lionel Messi en Kylian Mbappé die een hoofdrol voor zich opeisten, en ook niet onbelangrijk: iedereen op het veld droeg voetbalschoenen.

Experiment mislukt

Dat laatste lijkt een vanzelfsprekendheid. In het voetbal is dat ook zo. De FIFA doet een hoop rare dingen, maar ze zeggen niet tegen Messi dat hij voor een belangrijke wedstrijd maar even een paar schoendozen aan z’n voeten moet doen in plaats van z’n voetbalkicksen.

In het veldrijden blijkt dat anders te zijn, zo zagen we afgelopen weekend. Een dag voor de WK-finale stond er namelijk in Val di Sole op papier een al even mooi evenement (nou ja, voor échte wielerwinterliefhebbers dan..) op het programma: de wereldbekerwedstrijd Sneeuwpret Op De Fiets in de Italiaanse bergen.

Voor de tweede keer op rij wilde de UCI de edele veldrijsport als wintersport presenteren aan het IOC, om het zo een plaatsje op de olympische kalender te geven. Een nobel streven, want de cross verdient wat mij betreft een veel groter podium. Maar dit experiment is wat mij betreft wel een beetje mislukt.

Crossequivalent van schoendozen

De beelden en plaatjes vanuit een besneeuwd Val di Sole waren prachtig. Anton Pieck had het niet beter kunnen verzinnen vanachter zijn schildersezel. Maar op topsportgebied is er wel een probleem met de wedstrijd, wat mij betreft.

Dat probleem is namelijk dat de dames en heren veldrijders met het crossequivalent van schoendozen aan de fiets door de sneeuw – of eigenlijk nog erger: aangevroren sneeuw en dus eigenlijk ijs – moesten ploeteren. Die schoendozen heten in een sneeuw/ijscross ‘banden zonder spikes’.

Tuurlijk, er zat nu ook wel profiel op. Maar Gripho’s, Rhino’s of hoe al die banden ook mogen heten; in de sneeuw en op het ijs blijk je er niet veel aan te hebben. Banden met spikes eraan, dat is de beste manier om over deze ondergrond te rijden. Sven Nys experimenteerde er ooit mee, maar de UCI verbood het.

Voor zo’n verbod valt natuurlijk veel te zeggen, want de crossers buitelen soms over elkaar heen en dan is landen op een rubberen spijkerbed niet echt een heel fijn en veilig vooruitzicht. Maar het alternatief was dat evenmin.

Ter Land, Ter Sneeuw En In De Lucht

Fem van Empel kwam bij de vrouwen hard ten val en lag lange tijd kermend van de pijn op de grond (gelukkig lijkt het enigszins mee te vallen). Mathieu van der Poel zag de (sneeuw)bui al hangen en koos (volgens mij) eieren voor zijn geld. Hij nam geen risico’s met het blessureleed van vorig jaar en de komende drukke periode in het achterhoofd.

Voor het overige zagen de beelden van de omgeving er dus fraai uit, maar leken de sportbeelden bij tijd en wijle meer op een aflevering van Ter Land, Ter Sneeuw En In De Lucht dan op een crosswedstrijd. Het liedje van Benny Hill eronder en het was slapstick.

Dat lijkt me niet de manier om het IOC te overtuigen veldrijden naar de Spelen te halen. Technische skills zijn een zeer belangrijk onderdeel van de sport, maar met ‘schoendozen’ aan de wielophanging is het meer comedy capers dan serieuze topsport. Het doet een beetje pijn om het op te schrijven, maar toch: weg met die sneeuwcross!