Het is eind september. Opeens lezen over lieve Vlaamse plaatsjes als Kruibeke, Beringen en Meulebeke. De Poldercross, de Berencross, wat later de Aardbeiencross. Voor het eerst sinds een paar maanden de naam Eli Iserbyt weer lezen. Ontwaakt uit z’n zomerslaap.
Het is oktober. De aandoenlijke, maar volhardende poging de sport te internationaliseren. Het hele circus naar Amerika. Opblaassausflessen van Pauwels in het vliegtuig – alsof Amerikanen al niet genoeg saus eten – en stofhappen maar op de prairies van Arkansas en Iowa.
Het is november. De Koppenbergcross. Die gezellige eend met de letters X2O op z’n bolle buik voor het eerst weer in beeld. Van Duck naar Puck. En Fem. En Shirin. Jonge eendjes die hun dons voorgoed afschudden en de vrouwencross op de kop zetten. De een spelend op de fiets, de ander stoïcijns en alsof ze het al dertig jaar doet, de derde als een hinde door het zand.
Het is december. De hartslag gaat omhoog. Waar rijden ze? En wanneer tegen elkaar? Zeven letters zwermen door de hoofden van een ieder die van modder houdt: M-V-D-P-W-V-A. Zeven andere letters kennen hun plaats, net iets kleiner, maar ook heerlijk dat hij er weer is: p-i-d-c-o-c-k.
De kerstperiode lijkt een delirium. Gavere, Heusden-Zolder, Loenhout, Diegem. DIEGEM! Is dit echt? Het is echt. Maar het kan toch helemaal niet? Nee, het kan helemaal niet. Het gebeurt toch. In tien doldwaze dagen zagen we het gebeuren. Elkaar tot het uiterste drijven kreeg een nieuwe betekenis.
Het is januari. De rug, wéér die rug. Maar ook Benidorm. Formule 1 op de fiets. Dan Het Grote Verheugen. Parkoersopbouw. De balken. Ze liggen anders. We zijn er een week mee in de weer.
Het is februari. Alles komt samen in een perfect weekend. Het inwonertal van Hoogerheide vervijfvoudigd. De matadoren in een drie kilometer lang slingerende zee van crosszot volk. Mathieu voor Wout. Wout voor Mathieu. Mathieu voor Wout. Ronde na ronde. De laatste keer balken. Niks, tot ieders verrassing – niet in het minst die van Wout zelf.
De aoptheose. Een sprint. Een orkaan van geluid. Een vaaloranje schreeuw. Een lichtblauw besef. Het gebaar van wederzijds respect naar elkaar toe. Tikje op elkaars ruggen.
Het is allemaal zo mooi! Het is een haast onwerkelijk parallel universum, ontstaan na een big bang van modder, eenden en saus, waar helaas veel te weinig mensen weet van hebben. Leve de cross!