“Neeeeeeeeee! Ook gij, Wout!” Die fameuze, op historische woorden van Julius Caesar gebaseerde kreet, sloeg ik door de verder lege huiskamer toen ik het nieuws las dat Wout van Aert een langer verblijf op de vulkaan in Tenerife verkiest boven deelname aan de Strade Bianche.
Maar man, de Strade!
Na het eerder wijzigen van de plannen door Tadej Pogacar kunnen we van wat op papier een van de mooiste koersen van het jaar had moeten worden naar het bijna schriftelijk afdoen op datzelfde papier: een nieuwe raketlancering van Van der Poel op de steile aankomststrook in Siena en Strade numero due zit in de knip.
Dat Wout van Aert en zijn ploeg ervoor kiezen om na een voorbereiding met wat (lichte) ziekte af te zeggen, vind ik A. niet zo heel leuk, maar het zegt B. ook veel over Wout van Aert en zijn ploeg, vrees ik.
Jumbo-Visma is een fantastische ploeg en ze worden deze na dagen, na een fabuleus openingsweekeinde, terecht helemaal de hemel ingeprezen. Hun benadering van topsport ken geen gelijke in de wielerwereld – en misschien moet ik wieler daar wel weglaten.
Die benadering heeft ook een keerzijde. Want ja, waarschijnlijk is het verstandiger om de Strade te laten schieten als je puur naar de cijfertjes kijkt. Het seizoen is nog lang en blablablabla… Maar man, de Strade! Die laat je toch niet niet schieten als je een snotneus hebt gehad!
Vergelijking Van der Poel
Als je iets schrijft over Wout van Aert dan kan de vergelijking met Mathieu van der Poel nooit ver weg zijn en helaas ga/moet ik me er nu ook weer aan bezondigen.
Vlak nadat ik Julius Caesar schreeuwend citeerde in mijn woonkamer kwam ik namelijk weer een beetje bij zinnen en dacht ik aan een jaar geleden. Toen waren we allemaal bezig met De Rug van Mathieu van der Poel. Zou het ooit nog goedkomen? Zou hij de Tour wel halen? Wat was het toch doodzonde dat hij misschien het voorjaa..
En toen was er ineens de headline ‘Mathieu van der Poel aan de start in Milaan-Sanremo’. Hij had bij wijze van spreken net voor het eerst weer zonder zijwieltjes gereden en hoppa, meteen een koers van bijna 300 kilometer. Als klap op de vuurpijl lekte niet eens zo heel veel later het nieuws uit dat hij later dat jaar voor de dubbel Giro-Tour zou gaan.
Dat was misschien wat te veel van het goede, zeker achteraf, maar het typeert wel het verschil tussen Mathieu van der Poel en Wout van Aert en hun ploegen. Mathieu en de gebroeders Roodhooft die hun keuze net wat meer op instinct en met het hart maken, terwijl Van Aert en Zeeman het hoofd de voorrang geven.
Doe mij maar dat eerste.