Nee. Nee, nee, nee. Ik wil het niet doen. Een vergelijking maken tussen de belangrijkste man van het land (Mathieu van der Poel) en de man die geen kans onbenut laat om te laten zien dat hij soms op de fiets naar z’n werk gaat (Mark Rutte). Heb m’n handen geprobeerd te knevelen. Maar helaas, the toetsenbord is mightier than the sword.
En dus ga ik hier, met pijn in het hart Mathieu van der Poel met elkaar vergelijken. In één opzicht lijken ze op elkaar namelijk. Dat betreft nadrukkelijk niet hun beheersing van de Engelse taal. Zaterdag in het korte interview direct na z’n zege in Milaan-Sanremo werd me nog maar eens duidelijk dat het Engels van Mathieu veel beter is dan dat van onze premier.
Het gaat ook niet over die fiets. Mark Rutte rijdt graag van z’n Haagse appartementje naar het Binnenhof op een tweewieler, maar om dat nu te vergelijken met 300 kilometer (inclusief raketlancering aan het eind) door het Italiaanse land. Mwoa, nee.
Ongrijpbaar
Het gaat om iets anders. Iets ongrijpbaars. Letterlijk. Want dat is waar Mathieu van der Poel en Mark Rutte, gelukkig wel vanwege geheel andere redenen, een raakvlak hebben. Beide zijn ongrijpbare fenomenen.
Mark Rutte doorstaat lachend crisis na crisis. Ik heb ‘m inmiddels al een paar keer handenwrijvend afgeschreven, maar geen aardbeving, toeslag, functie elders, niet opgeslagen sms’je of verkiezingsnederlaag krijgt hem eronder. Hij neemt het ter kennisgeving aan, zegt zonodig even een soort van sorry en gaat vrolijk verder. Ongrijpbaar. Op de een of andere manier moet je er toch ook respect voor hebben.
Mathieu van der Poel heeft de rug van een bejaarde man (oké, overdreven maar het is een column..), reed geen deuk in een pakje boter in de Tirreno (oké, ook overdreven maar het is nog steeds een column..) en z’n ploeg werd neergezet als een soort dikkebuikentoerclubje dat op de zondag de racefiets gebruikt als excuus om zoveel mogelijk appeltaart te eten (jaja, weer overdreven maar etc.)
Bloemkolen
Door ervaringen uit het verleden had ik wel afgeleerd hem af te schrijven – bij Rutte had ik eigenlijk ook beter moeten weten – maar toch: ik liet m’n als hardwerkende Nederlander verdiende geld even op de bankrekening staan om er bloemkolen van 4 euro 50 mee af te rekenen in plaats van het op Mathieu van der Poel in te zetten op een of andere goksite.
Lang verhaal kort: ik zit nu met een paar bloemkolen thuis en Mathieu van der Poel met die gekke trofee (zie foto bij deze column) die je krijgt als het snelst 300 kilometer van Milaan naar Sanremo fietst. Het ongrijpbare fenomeen sloeg weer toe. Ploeg, met Søren Kragh Andersen voorop, keurig aan het front en Mathieu als herboren. Wat mij betreft z’n sterkste staaltje sinds de Strade van 2021.
Door dít ongrijpbare fenomeen laat ik me graag nog een paar jaar verbazen. De bloemkolen neem ik voor lief. En die andere… nou ja, dat laat ik om de goede vrede te bewaren maar even in het midden (maar de goede lezer heeft misschien wel een idee).