Vergeten renner: Enrico Gasparotto, de Italiaan die Zwitser werd

Enrico Gasparotto was tweeëntwintig lentes jong toen hij, als tweedejaars prof, vriend en vijand verraste door het Italiaans kampioenschap op de weg van 2005 naar zijn hand te zetten. ‘Giallo’, zoals zijn voornaamste bijnaam luidt, was die dag oppermachtig en gaf legio wereldtoppers het nakijken in de sprint.

Amstel Gold Race

Het bleek het startschot voor een imposante carrière. De triomf op het nationale kampioenschap bezorgde hem vanzelfsprekend status in eigen land. Wielerfans liepen weg met deze wereldtopper in wording. Gasparotto excelleerde met regelmaat in koersen op eigen bodem, zo droeg hij in 2007 gedurende twee dagen de 'Maglia Rosa' en behaalde hij, naast een aantal zeges in semiklassiekers, ook de tweede plek in het algemeen klassement van Tirreno-Adriatico.

Maar deze ijzervreter pur sang behaalde hij zijn beste resultaten steevast in de lage landen. Met twee zeges in de Amstel Gold Race, een derde plaats in Luik-Bastenaken-Luik en een tweede plek in de Brabantse Pijl, ontpopte hij zich tot een ware krijger in het Waalse werk.

Vooral zijn zegetocht in de Amstel van 2016 beklijft. Destijds was de toenmalige renner van Wanty - Groupe Gobert Michael Valgren te slim af in een zinderende eindspurt. Zodoende bracht hij een prachtig eerbetoon aan ploegmaat Antoine Demoitie, die luttele weken daarvoor was overleden na een fatale crash in Gent-Wevelgem.

Zwitser

Gasparatto heeft een mooi palmares bijeen geklauterd en kan terugkijken op een mooie loopbaan. Maar zijn carrière ging desondanks als een nachtkaars uit. In 2019 besloot de op dat moment 36-jarige renner zijn nationaliteit te wijzigen, wegens een jarenlange vete met de Italiaanse wielerfederatie. Van de een op de andere dag was hij plots geen Italiaan meer, maar behoorde hij toe aan Zwitserland.

Op latere leeftijd kon de Italiaanse Zwitser maar moeilijk leven met een reserverol bij de nationale selectie van zijn geboorteland, en dus gooide hij het over een andere boeg in de hoop een plek bij de Olympische Spelen in Tokio veilig te stellen. Maar de concurrentie was moordend en zijn Japanse droom werd al gauw een halt toegeroepen, hij werd andermaal niet goed genoeg bevonden. Na de Vuelta van 2020 hing Gasparotto, zonder veel opsmuk, de fiets aan de wilgen.