Column | De ultieme Netflix-leegheid: de ploegleiders in seizoen 2 van Tour de France Unchained

Ik weet nog hoe ik me voelde na het kijken van het eerste seizoen van Netflix-docuserie Tour de France Unchained. Een beetje vies. Niet op een lekkere manier, zoals Mathieu van der Poel zich moet voelen na een veldritje door de modder in Diegem, Gavere of eender welk Vlaams gat met een fijne cross.

Anaal verkracht door fietspomp

Ook na de eerste afleveringen van seizoen twee had ik het weer. Vies op een manier van ehh... nou ja, dat je net anaal bent verkracht met een fietspomp ofzo. Met zoveel geweld komt die docu tot je. Wielrennen, sport vol van romantiek, heroïek en mooie verhalen, kapot geproduceerd tot een soort B-film in het genre tieten-schieten-helikopters.

Tussen de beelden van crashes (met geluidseffecten toegevoegd) door zien we wat gezochte en flinterdunne verhaallijntjes - met name de Australische concurrentiestrijd tussen Ben O'Connor en Jai Hindley is er eentje die zelfs verstokte kijkers van Big Brother te saai zouden vinden.

Waarom ik dan toch kijk? Tsja, om me te verbazen denk ik. Over van alles en nog wat. Hoe Ben O'Connor op de hoogte wordt gebracht van het overlijden van zijn maatje Gino Mäder. Waarom Ben O'Connor ook in dit seizoen weer zo'n belangrijke rol heeft. Eigenlijk alles met Ben O'Connor dus.

Natte wind

Maar ook en vooral over de ploegleiders - inderdaad, ook weer de ploegleiders van Ben O'Connor. Zij staan wat mij betreft symbool voor de leegheid van de hele Netflix-docu.

Ik dacht altijd dat er in de wielerwereld wat eloquentere lieden actief waren dan in de voetbalwereld, maar na twee seizoenen Tour de France Unchained moet ik m'n mening geloof ik bijstellen. Of om het wat ongenuanceerder te zeggen: wat er in de docu uit de monden van ploegleiders komt, is het best te vergelijken met een natte wind.

Verveelde renners die in een bioscoopzaaltje ergens op de Sierra Nevada naar een ploegleider zitten te luisteren die zegt dat het deze zomer allemaal om de gele trui draait in de Tour de France. Grischa Niermann die keer op keer zegt dat het in de etappe van vandaag om Jonas Vingegaard draait - die van UAE doet hetzelfde, maar dan noemt hij Tadej Pogacar.

Sumatraanse grondkoekoek

Dat is voor de etappes, maar wat de renners tijdens zo'n rit in hun oortjes te horen krijgen, is allemaal niet veel beter. Niveau 'kom op!', 'blijven trappen' en 'hup, hup, hup!'

Nu weet ik wel dat de ploegleiders zich bewust zijn van de camera's en de echte plannen vast gesmeed worden in de hotelkamers, als er geen camera bij is. Maar kom dan in de bus en ploegleidersauto niet aan met die hemeltergende dooddoeners.

Vertel eens een mop of doe voor mijn part de lokroep van de Sumatraanse grondkoekoek na - Frans Maassen is een vogelaar. Zeg eens iets als: 'Nou jongens, lekker fietsen vandaag. Wie als laatste binnenkomt, moet de afwas doen in het hotel straks'. Ik blijf kijken, en hopen.