Column | Marc Hirschi zien dalen is beter dan seks, chocoladepepernoten en de snor van Dylan van Baarle bij elkaar

Als je me de vraag zou stellen: wat zou je meenemen naar een onbewoond eiland als het maar één ding mag zijn?, dan zou mijn antwoord op dit moment zijn: 'Marc Hirschi op een fiets'. Voorwaarde is dan wel dat er op dat onbewoonde eiland een geasfalteerde weg ligt die minimaal een procentje of zeven naar beneden loopt, met een paar bochten erin. Maar leer mij onbewoonde eilanden kennen; zoiets is er altijd te vinden.

Ik zie mezelf al zitten langs de kant van die weg, onder een palmboom, lurkend uit een kokosnoot. En Marc Hirschi de hele dag maar naar beneden suizen - met al m'n MacGyver-skills bouw ik wel even een soort skilift omhoog; anders wordt die jongen ook zo moe, of anders neem ik stiekem Ilnoer Zakarin mee in een broekzak (dat past makkelijk). Rijdt hij de hele dag omhoog en Hirschi naar beneden. Iedereen blij.

Marc Hirschi zien dalen is het mooiste dat ik ooit in het peloton heb gezien - ja, zelfs mooier dan zijn dalende landgenoot Fabian Cancellara, maar misschien schrijf ik dat in de heat of the moment. Voor ik Marc Hirschi had zien dalen, keek ik iedere ochtend even naar de snor van Dylan van Baarle om me op te laden voor een nieuwe Tourdag. Een fraai staaltje bovenlipbeharing, maar na het daalwerk van Hirschi toch een beetje een anti-climax-snor. Het werkt niet meer.

Marc Hirschi zien dalen is ook het mooiste dat er buiten het peloton valt te beleven. Chocoladepepernoten. Seks. Een frikandel speciaal. Bier. De beslagkom uitlikken (vroeger). Een koud blikje cola na een dag fietsen in de hitte. Allemaal lekker, maar het valt in het niet bij Marc Hirschi die met 90 kilometer per uur naar beneden dendert op een fiets - wederom: misschien schrijf ik dit een beetje in de heat of the moment.

Rustgevend, dat is het gek genoeg ook - gek genoeg, want hij dendert dus met 90 kilometer per uur naar beneden; niet geheel zonder gevaren. Maar toch ervaar ik het zo. De controle. Het kleine corrigeren. Het suizende geluid. Z'n houding. Hij glijdt door het berglandschap alsof hij erbij hoort. Alsof je Bob Ross aan het werkt ziet: "Al little tree right there, some snow on the mountain top? Yeah, let's make snow. And we put a Marc Hirschi right here." Zen-meditatie, yoga, het is allemaal kinderspel bij het rustgevende effect dat een afdaling van Marc Hirschi op een mens heeft.

En daar zou ik dus wel elke ochtend even naar willen kijken - in plaats van de snor van Van Baarle, sorry Dylan! - om er weer tegenaan te kunnen. Gewoon even vijf minuutjes Hirschi, z'n fiets en een weg die in bochten naar beneden loopt. Op beeld. Dat onbewoonde eiland hoeft echt niet. Dat lijkt me toch niet zo veel gevraagd?

Toch is er een probleem: na een uitgebreide zoektocht op internet kom ik niet verder dan het veel te korte filmpje dat je hieronder ziet. Daarom dus deze wanhopige oproep als besluit van deze column: wie helpt mij aan een filmpje van een dalende Hirschi?! Mijn dank zal groter zijn dan de baard van Bob Ross.

Het veel te korte filmpje

Snelle Hirschi knalt bijna op motor in de afdaling pic.twitter.com/sAsuriEyxd

— Sporza 🚴 (@sporza_koers) September 6, 2020