Dit zijn volgens ons de beste 10 wielrenners van het afgelopen seizoen

1) Wout van Aert

Waar Wout was won Wout, om het met 5 W's te zeggen. Vanaf het moment dat het seizoen op 1 augustus geherlanceerd werd in de Strade Bianche was hij overal waar hij startte kanshebber voor de zege. En als hij dat niet was, werkte hij zich een slag in de rondte voor Primoz Roglic.

Klassiekers, sprinten, tijdrijden, klimmen. Wout van Aert was dit seizoen een renner die we al decennia niet meer zagen: de alleskunner. Als-ie in de Tour voor zichzelf had kunnen rijden, durf ik m'n eigen racefiets er wel om te verwedden dat hij daar minimaal top 10 had gereden en waarschijnlijk top 5. Je zou bijna het M-woord in de mond nemen... (het M-woord eindigt op erckx)

2) Primoz Roglic

De prestaties spreken voor zich: tweede in de Tour, eerste in de Vuelta én een monument achter z'n naam (L-B-L). Maar ook voor het mentale aspect van zijn seizoen wil ik m'n koersklakske diep afnemen. De slottijdrit in de Tour moet als een mokerslag zijn binnengekomen, maar Roglic richtte zich op. Hij won L-B-L op karakter - doorsprinten als er al iemand de handen in de lucht heeft, doet niet iedereen - en de Vuelta op nóg meer karakter.

P.S. De column over de ietwat bijzondere kledingkeuzes van Roglic moet uiteraard met een knipoog worden gelezen; al trekt hij een Teletubbiepak aan op de fiets... - hij zou het nog doen ook trouwens, Roglic interesseert het allemaal geen bal en dat is helemaal prima.

3) Tadej Pogacar

Pogacar heeft zijn plaats in de top 3 van dit lijstje bijna helemaal te danken aan die fabuleuze tijdrit naar Planche des Belles Filles. Als André Kuipers op de rug van Pogacar was gaan zitten, dan had hij tegen deze tijd weer in het International Space Station gezeten. Een raket. Het is een prestatie die we ons nog jarenlang zullen herinneren, niet alleen omdat-ie resulteerde in het geel in Parijd - toch ook wel belangrijk.

4) Mathieu van der Poel

Mathieu van der Poel kwam langzaam op gang, ja maar dan, ja maar dan..., om de hit Brabantse Nachten Zijn Lang van groot artiest Arie Ribbens te parafraseren. In de Italiaanse koersen in augustus zagen we niet de MVDP die we van het vorige seizoen kenden - al is een 10e plaats in de klimkoers Ronde van Lombardije voor Van der Poel eigenlijk best een prima prestatie.

Maar toen hij eenmaal op gang was, was het weer als vanouds genieten van de spring-in-het-veld (of ja, spring-op-de-weg..) die Van der Poel is. Een fraaie solo op het NK op en rond de VAM-berg, een onvergetelijke solo in de BinckBank Tour en Het Duel in de Ronde van Vlaanderen, waarbij Van der Poel dankzij een perfecte sprint de zege pakte. Hopelijk blijft Van der Poel altijd zo koersen als hij op dit moment doet. Het kost hem misschien een paar zeges, maar het levert hem de harten van de fans op.

5) Marc Hirschi

Wie voor dit seizoen had gezegd dat Marc Hirschi op nummer 5 zou staan in dit lijstje had vermoedelijk mijn racefiets ook wel kunnen winnen in een weddenschap. De jonge Zwitser reed een Tour om de vingers bij af te likken en bewees daarna op het WK en in de Ardennen dat het geen toevalstour was; hij vestigde zich definitief bij de wereldtop.

6) Julian Alaphilippe

Wat voor Mathieu van der Poel geldt, geldt ook voor Julian Alaphilippe: hij kwam wat langzaam op gang. Maar dat is dan uiteraard relatief. In de Tour won hij namelijk 'gewoon' een etappe. Maar we zagen er niet de Alaphilippe van de Tour ervoor. Die zagen we wel in de periode erna. Hij reed een schitterend WK en was in L-B-L en De Ronde ook sterk - ik zal Julian er niet meer aan herinneren wat daar allemaal gebeurde...

7) Sam Bennett

Voor het eerst sinds mensenheugenis versloeg iemand Peter Sagan in de strijd om het groen (jaja, Michael Matthews won in 2017 de groene trui in de Tour, maar toen werd de Slowaak uit de Tour gezet). Bovendien won Bennett etappes in de Tour én de Vuelta. Hij was kortom de beste sprinter van het afgelopen seizoen en dan verdien je een plek in dit lijstje.

8) Filippo Ganna

Filippo Ganna was afgelopen seizoen met overmacht de beste tijdrijder van het peloton en ook dan verdien je een plek in dit lijstje. De Italiaan liet in de Giro bovendien zien meer te kunnen dan alleen tegen de klok rijden; hij verraste er met een etappezege in de heuvels/bergen en liet met z'n bijna 80 kilo gepatenteerde klimmers achter zich.

9) Sepp Kuss

Zonder Sepp Kuss had Primoz Roglic vermoedelijk niet op nummer 2 van dit lijstje gestaan en daarom staat Kuss op nummer 9. Een ingewikkelde zin, maar wel waar. Sepp Kuss is met afstand de meest waardevolle knecht van het afgelopen seizoen. De Amerikaan cijferde zich in twee grote rondes compleet weg voor zijn kopman. Ik ben erg benieuwd wat hij kan laten zien als hij eens voor zichzelf kan/mag rijden.

10) Søren Kragh Andersen

Ik had hier kunnen kiezen voor Tao Geoghegan Hart, toch de winnaar van de Giro. Voor Aranud Démare, winnaar van 4 etappes in de Giro. Voor Wilco Kelderman, als ik iets chauvinistischer was geweest. Maar nog meer dan voor landgenoten supporter ik voor aanvallers. Daarom staat Søren Kragh Andersen op plek 10; hij won twee keer in de Tour met een sublieme aanval. Zie dit als een eerbetoon aan alle aanvallers! En ook aan Kragh Andersen zelf natuurlijk, want het is een steengoed coureur.