Opinie | Dit waren voor mij de mee- en tegenvallers van het allereerste WK Zwift

De Zuid-Afrikaanse wegrenster Ashleigh Moolman en Jason Osborne, een Duitse roeier, mogen zich de allereerste wereldkampioenen Zwift noemen. Ik keek beide koersen van iets meer dan 50 kilometer op tv en deel hier kort wat mij opviel (tegenviel en meeviel). Omdat ik virtueel koersen in principe een warm hart toedraag en wel opensta voor vernieuwing in de wielerwereld begin ik met de positieve punten om daarna wat negatieve punten op te schrijven - want die waren er zeker.

Positieve punten

De getalletjes
Het is mooi om steeds te zien welk vermogen (en hoeveel w/kg) de deelnemers rijden bij welk aantal omwentelingen per minuut. Die cijfers zien we heel soms ook in het echte wielrennen, maar nog veel te weinig. Het maakt de koers levendig; de wetenschap erachter en het gevolg ervan in één beeld gevangen.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

De beelden van de renners in real life
Het was mooi om de beelden van de zwoegende renners bij hun laptop te zien. Meer dan bij echt wielrennen zag je het afzien. Het was alleen jammer dat we niet meer van dat soort beelden te zien kregen. Want op die manier koppel je ook de virtuele wereld aan de echte wereld.

De power ups
Hierover zullen de meningen waarschijnlijk verdeeld zijn, maar ik vind de power ups (je kon jezelf korte tijd lichter maken door veertje in te zetten en aerodynamischer worden door een helmpje in te zetten) een een mooie toevoeging voor Zwift. Het is daarmee duidelijk dat het een andere discipline is dan wegwielrennen en niet een vervanger. Er komt een andere tactiek bij kijken (bijvoorbeeld dus wanneer je je power ups inzet) en worden andere talenten gevraagd dan op de weg.

Negatieve punten

Het parkoers
Tsja, Zwift lijkt net op echt wielrennen en zoals ook in een echte wielerwereld is er vaak geen hol aan in 95% van een race. Op Zwift is dat niet anders - sterker nog, door het sterke draftingeffect is het erg lastig wegrijden op Watopia. Het hielp niet mee dat er een parkoers was uitgezocht zonder echt serieuze klimmetjes erin. Een rondje door New York met z'n megasteile klimmetjes (ja niet-Zwifter, dat leest u goed..) had het al een heel ander verhaal gemaakt.

Het bewegingsritme van de avatars
De poppetjes die achter de renners schuilgaan bewogen allemaal alsof het... tsja, computermannetjes en -vrouwtjes waren. Dat zijn het natuurlijk ook, maar het generieke bewegingspatroon van de avatars maakte het er niet leuker op om naar te kijken - waarom geen avatar a la Mollema die lekker zit te stoempen op z'n virtuele fiets; nu was het allemaal eenheidsworst.

Geen écht natuurschoon
Renaat probeerde het op Sporza nog even met 'Kijk José, wat een prachtige waterval', toen er een virtuele waterval in beeld kwam, maar hoe mooi Watopia ook gemaakt is; het blijven toch eentjes en nullen. Er gaat niks boven het geluid van een helikopter waarvan de camera een geit op de top van een berg in beeld neemt.