Column | Dit is hoe ik een Zwift-race beleef in 5 (enorm helse) fases

Het is koud buiten, dus het ideale moment om eens de hel van Zwift te belichten (stiekem is het wél leuk natuurlijk, anders deed ik het niet..): aan een race meedoen op het sociale fietsplatform - spoiler: er is niks sociaals aan zo'n race. Gek genoeg begint het met de start en behandel ik pas daarna de warming-up...

1) Om maar meteen met de grootste ellende te beginnen: de start

Stel je een raketlancering voor. Doe daar een scheutje Roadrunner bij en je hebt ongeveer de start van een Zwift-wedstrijd. Alsof de deelnemers een horde orks of een tsunami in hun kielzog hebben. Nog nooit een Zwift-koersje gereden? Dit is de belangrijkste tip: rijd de eerste paar minuten alsof het je laatste zijn. De slag missen en je bent klaar.

2) De warming-up

Die had beter gemoeten. Dat was het.

(Vooruit, wat meer tekst. Want voor iemand die wel even nodig heeft om op gang te komen, diesel die ik ben, is even warmrijden voor je je naar de start van de race begeeft essentieel. Het liefst zou ik wel een half uur warm willen rijden met een paar sprintjes erbij, maar ja, dat lukt vanwege de tijd niet altijd.

En zelfs met zo'n warming-up is de start overigens nog steeds niet echt voor me weggelegd. Maar goed, als je wil kijken hoeveel je je hartslag omhoog kan krijgen in twee minuten: doe mee aan een Zwift-koers!)

3) De buigen-of-barsten-fase

Ergens tussen de start en deze fase zit nog een heeeeeeel klein ieniemieniefasetje waarin je denkt: 'nou, dit gaat best lekker eigenlijk; ik zit lekker in de draft, pomtiedomtiedom'. Maar die is zo kort dat ik er nu al veel te veel woorden aan heb besteed.

Want net als je denkt dat je de start met veel pijn en moeite hebt overleefd zit er opeens een heuveltje in het parkoers waarop een of andere Japanner denkt dat hij aan de boom moet schudden. En als het heuveltje niet in het parkoers zit, dan is er wel een Noors wattagemonster die z'n turbodijen aan het werk zet.

In deze fase komt het naast fysieke capaciteiten ook aan op je mentale gesteldheid. Want je moet het maar even opbrengen om je al gutsend van het zweet weer uit het zadel te hijsen in je huiskamer - of waar je ook maar Zwift.

En met mentale gesteldheid bedoel ik eigenlijk dat je vooral niet te veel moet nadenken. Denk niet: wat doe ik hier in vredesnaam op een trainer, al het zweet dat er ooit op de wereld is geweest uitzwetend, voor m'n laptoppie? Hoe is het zover gekomen? Als je die gedachte toelaat, ben je verloren. Je moet het serieuzer nemen dan het in werkelijkheid is...

4) De jongens-het-wordt-toch-een-sprint-waarom-rijden-jullie-zo-hard-fase?

Je bent gebogen of gebarsten. Je bivakkeert nog in de eerste groep of in de groep daarachter, of daarachter, of daarachter.. dat maakt eigenlijk niet uit. Je zit in een groepje, en wat jou betreft blijf je daar ook lekker. Vanwege de draft is wegrijden voor niet-mutanten toch eigenlijk niet te doen; 90% van alle koersen eindigt in een sprint (tenzij het op Alpe du Zwift is ofzo uiteraard..)

Toch blijft het tempo irritant hoog. Iedereen is bang dat ze bij het hupje omhoog net achter de verkeerde zitten en dus moet jij er ook weer met 6 w/kg overheen. Met in je achterhoofd: we gaan straks toch sprinten - voor een 21e plek. Over mentaal moeilijk gesproken...

5) De sprint zelf (of het sneue aantal watts dat daar nog voor door moet gaan..)

Je hebt alle 4 voorgaande fases overleefd en je mag sprinten voor wat voor plek dan ook. Hoera! (Lees dit als een cynische hoera..)

Ik ben zelf niet bepaald gezegend met sprintersbenen, dus ik heb er al van alles aan gedaan om de wel-sprinters te slim af te zijn (op z'n Zoetemelks wegrijden in de laatste 1500 meter bijvoorbeeld), maar al die pogingen resulteerden in een horde gnoes verkleed als wieleravatars die over me heen kwamen zetten 150 meter van de streep.

Soms zit ik zo kapot dat ik het nutteloze van zo'n Zoetemelkje al bij voorbaat inzie en mezelf niet eens meer voor de gek hou. Ik zet alles op m'n sprint! (ook dit mag weer met enig cynisme gelezen worden..). Met m'n tong op het toetsenbord schakel ik nog wat bij, probeer zo'n helmpie in te zetten en pers alle watts die er nog inzitten eruit.

Eén keer waren die anderen nog slechter dan ik en won ik tot m'n eigen verbazing een sprintje van een groepje van vijf stervende zwanen. In alle andere gevallen hield ik het na een eerste treurige aanzet van 100 meter hoofdschuddend voor gezien en accepteerde ik m'n lot.

De uitslag popt in beeld. 17e! Hier heb ik het allemaal voor gedaan. Als ik ben hersteld - over een week of zes... - weer koersen op Zwift, leuk joh! (Dit mag weer met cynisme gelezen worden, maar ook niet te veel, want jezelf de vernieling in rijden - de beste omschrijving van een koers op Zwift - is stiekem dus ook best wel leuk. Echt waar)