Column | Nederland had ijspret, ik had Ventouxpret

Heel Nederland leek gisteren carnaval te vieren op het ijs, soms bijna letterlijk, want het was op veel plekken een polonaise van schaatsers, inclusief DJ-booths op het ijs en andere taferelen die je normaal alleen doet als je 20 bier achter de kiezen hebt - ik zag een foto van twee mensen die een wak hadden gehakt en er een potje in schaakten (schaaksen, met een Friese doorloper op het bord in plaats van de normale?), en ik zag beelden van een terreinwagen op het ijs (en even later ín het ijs).

Voor mij geen ijspret. De verklaring is simpel: ik heb geen schaatsen en mijn lijf heeft een afkeer van kou zoals het lijf van Kenny van Hummel dat heeft met stijgingsprecentages boven de vijf procent. Ik zag de beelden op social media wel voorbij komen vanonder mijn warme bankdekentje. Op de gekte die ik eerder beschreef na waren die zonder uitzondering schitterend. Molens. Rietkragen. Gitzwart ijs. Prachtige plaatjes.

Maar als wielerliefhebber waren het voor mij, hoe fraai ook, niet de beelden van de dag. Die kwamen uit Zuid-Frankrijk en waren gek genoeg wel even winters en sprookjesachtig als de beelden vanuit Nederland. Vergezichten van een besneeuwde Ventoux, close-ups van wielrenners die er tegen opreden. Met dank aan de organisatie van de Tour de la Provence ging dat door namelijk.

De sneeuw die de nacht ervoor gevallen was 's ochtends weggeschoven en had op de weg door het bos die naar Chalet Reynard leidt plaats gemaakt voor een decor van mist waardoorheen een zon voorzichtige speldenprikjes gaf. Door de kou zag je de ademwolkjes van de renners hier nog eens een extra effect aan geven. Deze shots, afgewisseld met die van de top van de Kale Berg, vandaag de Witte Berg, bezorgden mij toch wel een beetje kippenvel, hoe behaaglijk het ook was onder mijn dekentje.

Ik had Ventouxpret en wilde zelf tegen die berg oprijden - hij staat nog op m'n bucketlist. Maar dan wel precies in deze omstandigheden. En niet in de polonaise-optocht-omstandigheden die je er in de zomer schijnt te hebben. Het blijft waarschijnlijk bij een bucketlistdroom, want de kans op die Anton Pieck-omstandigheden, en dat ik op dat moment dan ook nog in Bedoin vertoef, is al net zo uitzonderlijk als de kans op natuurijs in Nederland.

Maar goed, onmogelijk is het dus niet. Tot die tijd doe ik het met die gevleugelde uitspraak uit Dit Was Het Nieuws: gelukkig hebben we de foto's nog...

Ivan Sosa en het groepje erachter in het prachtige mist-met-zon-decor

De besneeuwde top van de Ventoux