Column | Medelijden met de renners: Giro di Pioggia (Ronde van de regen)

Iedereen die wel 's in de regen op de racefiets heeft gezeten, weet hoe waardeloos het is. De benen kunnen niet wat ze normaal wel kunnen (bij mij tenminste), naast de regendruppels ook nog vol de spray van je voorganger in je bakkes, koude handen die van de toch vrij simpele rem- en schakelbeweging een zwaardere opgave maken dan zo'n bibberspiraal. Het leed is niet te overzien.

Misschien toch even voor de mensen die weinig ervaring hebben met in de regen fietsen - of het verdrongen hebben: stel je voor dat jij een hele werkdag achter je bureautje zit te werken en er constant iemand met een tuinslang in je gezicht staat te sproeien, soms in de full pull super soaker-stand, soms in de verstuiverstand.

Je kan een poncho aan doen, maar op den duur zet dat geen zoden meer aan de dijk. Je gaat er langzaam maar zeker kapot aan. Bij de lunch wil je de bammetjes pakken. Ook helemaal nat. Je krijgt je lunchpakketje ook niet open, want je vingers zijn verkrampt, het lijf koud. Geen Excel-formule komt er meer uit je handen. Dolblij, maar helemaal murw ga je om 17.00 uur naar huis. Kom je de dag daarna weer op kantoor, staat die vent met z'n tuinslang er weer! Ahh nee hè!

Het is zo'n beetje hoe de Giro van dit jaar eruitziet. Waterboarding is een beproefde martelmethode, maar als je een vermeende terrorist in deze Giro had laten meefietsen zou hij nu ook wel alles bekend hebben. Bijna elke dag openen de hemelsluizen zich boven het peloton.

Daar rijd je dan in Italië, het land van dolce vita, de zon, mode, lekker eten en alles wat het leven mooi maakt. Nou, dus mooi niet voor jou. Pioggia, pioggia, pioggia - regen, regen, regen. Sturen ze je alsof het nog niet erg genoeg is ook nog over drie cols van boven de 2000 meter heen in dat pioggiaweer (vrij vertaald: pokkeweer).

Nee, dat ging dus niet door. Niet eens doordat de renners zelf in protest kwamen - waarschijnlijk waren ze ook helemaal murw en hadden ze maar besloten het allemaal (letterlijk) over zich heen te laten komen. De organisatie greep in en schrapte de Fedaia en de Pordoi.

Veel leunstoeltwitteraars bekritiseerden dat besluit. Of die renners van soms van suiker waren?! Vroeger gingen ze toch ook gewoon door de sneeuw?! Je zal als nietsvermoedende Giro-renner maar door Twitter scrollen terwijl je alle regenkleding die je mee hebt uit de koffer vist...

In een andere column had ik eerder al medelijden met Giro-commentators Karsten en Jeroen - dat werd er gisteren in de rit zonder beeld overigens niet minder op - maar het meest heb ik toch te doen met de renners in Italië.

Al twee weken min of meer elke dag door de regen rijden en dan van Frits (53) vanuit z'n luie stoel op Tweede Pinksterdag moeten aanhoren dat je een mietje bent omdat twee van de drie afdalingen door de ijsregen uit het parkoers zijn gehaald. Nog maar 155 kilometer bij een gevoelstemperatuur van nul graden als een verzopen kat van A naar B rijden. Jippie!