Column | DSM-gate: een wetenschappelijke 'sekte' versus 'gevoelswielrennen', een lastige kwestie

Veel sektes worden gegrondvest op religieuze gronden, maar het zou zomaar kunnen dat Team DSM de eerste wetenschappelijke sekte op aarde is - oké, in Scientology zit ook een verwijzing naar wetenschap, maar erg wetenschappelijk is het volgens mij toch niet...

Bij de 'sekte' DSM zit dan anders. Het is wetenschap, wetenschap, wetenschap. Tussendoor wordt ook nog een beetje gefietst. Overigens moet ik er wel direct bijschrijven dat er ook een belangrijk verschil is tussen DSM en de gemiddelde sekte: uit een sekte weglopen is nagenoeg onmogelijk, terwijl dat bij Team DSM juist aan de orde van dag is - bijna letterlijk.

Goeroe Spekenbrink loopt voor zover ik weet ook niet in een groot rood gewaad rond op de burelen van Team DSM, om zich de hele dag de voeten te laten kussen door de werknemers aldaar, maar het heilig verklaren van al die protocollen heeft toch iets sektarisch. Ergens met z'n allen (de staf dan..) zo in gaan geloven dat je niet meer openstaat voor iets anders. Tunnelvisie. En daarin doorslaan, steeds 'extremistischer' worden.

Bekijk ook

Renners klappen uit school over veelgenoemde protocollen van DSM: 'We werden behandeld als kleine kinderen' 

Over podiumpetten, lange jassen, doorfietsen met een maagzweer en meer gekkigheid. 'Het protocol van de ploeg is een sterkte die een zwakte geworden is.'

Nu waardeer ik de pijler onder Team DSM zeer: de wetenschappelijke benadering. Zo heb ik - onder andere - een broertje dood aan religie vanwege het gebrek aan bewijs bij alle hoogdravende beweringen die de grote wereldgodsdiensten doen zonder dat daar ook maar het begin van een greintje bewijs voor is.

Maar toch ontken ik ook niet dat er zoiets bestaat als gevoel. We zouden dat 'gevoel' niet - zoals religies dat dus vaak wel doen - het fundament moeten laten zijn onder de grote thema's van het leven, maar als iemand een extra schepje sportdrankpoeder in z'n bidon wil omdat hij zich daar lekker bij voelt, moet je het misschien gewoon maar toestaan.

De eerste wielerkoers die verloren gaat doordat er een beetje te veel poeder in een bidon zit, of doordat er bij de teampresentatie van tevoren een renner met een afwijkende pet op het podium staat, moet nog plaatsvinden. Met andere woorden: choose your battles, meneer Spekenbrink.

En bovendien: ook dat gevoel is in zekere zin natuurlijk gewoon wetenschap. Dat noemen we psychologie. Meer poeder --> renner voelt zich beter --> renner fiets harder. Misschien dringt het op die manier tot goeroe Spekenbrink door dat als een renner zich lekkerder voelt bij een schepje poeder meer of een andere pet op podium, hij daar niet zo moeilijk over moet doen.

Het zou jammer zijn als het op zich zo sympathieke Plan Spekenbrink te gronde wordt gericht door futiele zaken als een extra schepje sportdrankpoeder, podiumpetten en andere bijzaken.